Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Ίδρυση της παράταξης Πελοπόννησος Πρώτα στην Αργολίδα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΑ     Ανατροπή – Αλληλεγγύη – Ανάπτυξη
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ- Υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου 
Η Πελοπόννησος βρίσκεται στη δίνη μιας καταστροφικής και αδιέξοδης πολιτικής. Η ανεργία πολλαπλασιάζεται , η μικρομεσαία ιδιοκτησία απαλλοτριώνεται , ο πρωτογενής τομέας διαλύεται.
Το "σύστημα Τατούλη" στην Περιφέρεια Πελοποννήσου συνδυάζει τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης με την πλήρη αδιαφάνεια και την απουσία ενός συγκροτημένου αναπτυξιακού σχεδιασμού προς όφελος των κατοίκων. Η διαχείριση των απορριμμάτων αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα : ανάθεση χωρίς διαβούλευση ,δώρο σε ιδιώτες που "επενδύουν" τα χρήματα του Δημοσίου και ο λογαριασμός στους φορολογούμενους πολίτες .
Παράλληλα κυριαρχεί η αδιαφάνεια στη διοίκηση της Περιφέρειας. Κοινοτικά κονδύλια κατευθύνονται σε συγκεκριμένες ομάδες και δεν αξιοποιούνται για το συμφέρον της κοινωνίας.
Το όραμά μας για την Πελοπόννησο, στον αντίποδα αυτής της νοσηρής κατάστασης, συνδυάζει την ανάπτυξη με την διαφάνεια στην δημοκρατική άσκηση της διοίκησης.
Ανάπτυξη με βασικούς πυλώνες τον πρωτογενή τομέα και τον τουρισμό. Με στροφή στην παραγωγή ποιοτικών προιόντων, στήριξη των μικρών γεωργικών εκμεταλλεύσεων, δημιουργία υποδομών, με μεταποίηση στον τόπο μας.
Ποιοτικός και θεματικός τουρισμός που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τον αρχαιολογικό και ιστορικό πλούτο της Πελοποννήσου. Ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον. Ουσιαστική συμβολή της Περιφέρειας στην παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
Από την καρδιά και τη λογική μας αντλούμε την πεποίθηση ότι το όραμά μας είναι εφικτό και αναγκαίο για την έξοδο από την κρίση με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής.
Καλούμε όλους τους πολίτες της Αργολίδας την ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 6:30 στο ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΥΠΛΙΟΥ για τη συγκρότηση της Περιφερειακής μας Παράταξης.
Καλούμε όλους τους πολίτες, πέρα από στενές κομματικές γραμμές, να αγωνιστούν μαζί μας για να έχει ο τόπος μας το μέλλον που του αξίζει.
Κεντρικοί ομιλητές: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ- Υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου
ΝΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΡΙΝΟΣ- Περιφερειακός Σύμβουλος

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Απετάξω τω Σατανά; Για την Αριστερά, τη συντροφικότητα και τον Νίκο Γιαννόπουλο

Άρθρο του Στ. Μπουρνάζου από το blog Ενθέματα. Αναδημοσιεύουμε.

Για κάμποσες μέρες, η Ελλάδα έζησε στον αστερισμό του βιβλίου Κουφοντίνα. Η κουβέντα έγινε με τον συνήθη τηλεοπτικό τρόπο των τελευταίων χρόνων. Περίσσεψαν οι κραυγές και οι εγκλήσεις για «καταδίκη» άνευ όρων, για αποκήρυξη της τρομοκρατίας με αποδέκτη, βέβαια, τον μόνιμο «συνήθη ύποπτο»: τον ΣΥΡΙΖΑ. Μ’ αυτό τον τρόπο πολλά μπορεί να επιτυγχάνονται: να δημιουργούνται εντυπώσεις, να πιέζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετατοπίζεται η ατζέντα σε θέματα που προτιμάνε, για τους λόγους τους, και η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα media, σίγουρα όμως δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική κουβέντα για το υποτιθέμενο επίδικο: τη δράση της 17Ν, τις ένοπλες οργανώσεις, την τρομοκρατία, τα αδιέξοδά της, την αξία της ανθρώπινης ζωής, τον πόνο (πράγματα ωστόσο, που, από το λίγο που διάβασα, εύκολα ξεπερνά και το βιβλίο).
Kι αυτό είναι το καταστατικό πρόβλημα της συζήτησης όπως οργανώθηκε από τα κανάλια και τη Ν.Δ.: ότι είναι προσχηματική, καθώς το πραγματικό, ίσως και μοναδικό, αντικείμενό της, είναι πώς (με «χρυσή ευκαιρία» τον Κουφοντίνα, το βιβλίο, τον επιμελητή του) θα στριμώξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είμαι βέβαιος ότι όταν η Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου εγκαλεί «τον κ. Τσίπρα», καλώντας τον «να σεβαστεί το αίμα των θυμάτων», η μέριμνά της δεν είναι ούτε το αίμα ούτε τα θύματα. Δυστυχώς. Είναι το πώς θα κουνήσει το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ. Μ’ αυτή την έννοια –παρόλο που εδώ έχουμε την τραγική εκδοχή, εκεί είχαμε την εκδοχή της φαρσοκωμωδίας– δεν διαφέρει ουσιαστικά από παλιότερες ανακοινώσεις της, όπως εκείνη που κατηγορούσε τον «κ. Τσίπρα» ότι «τραγούδησε τον ύμνο στον κομμουνισμό“παντιέρα ρόσα”», ο οποίος (ύμνος) «για να γνωρίζουν οι Έλληνες, καλεί σε ανύψωση της κόκκινης (κομμουνιστικής) σημαίας, και κλείνει με το περίφημο “Ζήτω ο κομμουνισμός!”».
Αν συμφωνήσουμε στα παραπάνω, τότε προκύπτουν ορισμένα πολιτικά διά ταύτα. Με λίγα λόγια, οι αριστεροί δεν χρειάζεται, επειδή η Άννα Μισέλ λέει αυτά που λέει, να δίνουν διαπιστευτήρια. Ούτε και το αντίθετο βέβαια: επειδή η Άννα Μισέλ λέει αυτά που λέει, να οδηγούνται σε μια –συναισθηματική κυρίως– συμπάθεια για τη 17Ν (έχω δει και αυτή στη στάση, αν και σαφώς πιο μειοψηφικά από την πρώτη). Το ότι κομμάτια της Αριστεράς –αλλά και της Δεξιάς, ας μην το ξεχνάμε– έχουν ιστορικά προσφύγει στην ένοπλη βία, ως κομμάτι του πολιτικού ανταγωνισμού, δεν σημαίνει ότι διαρκώς θα πρέπει η Αριστερά να «αποτάσσεται τον “Σατανά”». Γιατί έτσι δεν μπορεί να υπάρξει δημόσιος διάλογος. Όπως η Δεξιά πλέον δεν τσιμπάει στο ζήτημα αυτό –ενώ τσιμπούσε, ακόμη και στη δεκαετία του 1980–, έτσι και η Αριστερά δεν χρειάζεται να αγωνίζεται για να λάβει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, ούτε όμως να καμώνεται την ανήξερη.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΩΚΟΥ

Η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τη βαθειά της λύπη για τον αιφνίδιο χαμό  του συντρόφου Σωτήρη Σιώκου,   μέλους της Κ.Ε.  και συντονιστή του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
 Ο Σωτήρης Σιώκος ήταν ένας ακούραστος, σεμνός  και ανιδιοτελής  αγωνιστής της αριστεράς, με πολυσχιδή δραστηριότητα  και  με  πολυετή θητεία στο κίνημα ειρήνης, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα του πολιτισμού.
 Από νωρίς  εντάχθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα, οργανώθηκε στους πρώτους πυρήνες  της οργάνωσης Τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, διετέλεσε επί χρόνια  κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ και στη συνέχεια συνέχισε μέσα από τον ΣΥΝ, όντας ιδρυτικό μέλος και στέλεχός του και στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση στο χώρο της Ιονικής-Λαϊκής τράπεζας, αναδείχτηκε  μέσα από τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες του 1979-80 σε μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας των Τραπεζοϋπαλλήλων,  ενώ έγινε μέλος του προεδρείου της ΟΤΟΕ το 1996. Η συνδικαλιστική του δράση ήταν συνεχής, με τελευταία απόδειξη,  την ουσιαστική,  αλλά ανεκπλήρωτη συμβολή του, να οργανώσει συνδικαλιστικά τον χώρο των συνταξιούχων στα πλαίσια της δημιουργίας της νέας παράταξης του ριζοσπαστικού συνδικαλισμού.
Πάντα ευαίσθητος στα θέματα της ειρήνης, πολέμιος του μιλιταρισμού  και του ιμπεριαλισμού  και με βαθειά γνώση  σε γεωπολιτικά ζητήματα,  ασχολήθηκε ενεργά με το κίνημα ειρήνης, ενέπνευσε τα συνδικάτα  με τη φλόγα της φιλειρηνικής δράσης και συνέβαλε στη  συγκρότηση  αντίστοιχης κίνησης των συνδικάτων και ενεργοποιήθηκε ως ηγετικό της στέλεχος. Υπηρέτησε το κίνημα ειρήνης, τόσο από τη θέση του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΕΕΔΥΕ, όσο και από τη θέση του Γενικού Γραμματέα της Πανεργατικής Κίνησης για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό (ΠΑΚΕΑ) και τη συνέχεια του Γ.Γ της Κίνησης Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΚΕΣΟΕ)
Άνθρωπος του πολιτισμού ο ίδιος  έχοντας σπουδάσει  σκηνοθεσία, με  θεωρητική   αναζήτηση και πλούσια εμπειρία, αλλά και πολιτική σκέψη,  έθετε τα ζητήματα  της πολιτιστικής δράσης παντού και πάντοτε, με ό, τι  και αν απασχολείτο. Έγινε η ψυχή του Τμήματος Πολιτισμού στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ  και έδωσε ουσιαστική ώθηση σε αυτόν τον εξαιρετικά κρίσιμο τομέα. Η συμβολή του στην ανάπτυξη της πολιτιστικής δραστηριότητας ήταν καθοριστική και αναγνωρισμένη από όλους και όλες. Ο άδικος χαμός του την ώρα που μετέβαινε σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ  στα Τρίκαλα  για την κρίση και το βιβλίο, είναι ενδεικτική  της αγάπης, του πάθους του, της αφοσίωσής του  και της ακούραστης προσπάθειάς του για τον πολιτισμό .
Οι σύντροφοί και οι συντρόφισσές του στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της  ριζοσπαστικής αριστεράς  θα θυμόμαστε πάντα  τον σύντροφο με  την σεμνότητα ,τη γλυκύτητα  και καλοσύνη του, τον μεστό του λόγο, την ήρεμη αποφασιστικότητά του, την  προσήλωσή  του  σε ό, τι έκανε, τη συντροφική του στάση, την τεράστια προσφορά του στην υπόθεση του κινήματος και της αριστεράς.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη του συντρόφισσα Γιώγια, στα παιδιά του τον Γιώργο και την Άσπα, στους οικείους του.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ         06/03/2014

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Τα πογκρόμ της Λβιβ: Η ματωμένη από τους ναζί ουκρανική ιστορία

Αναδημοσίευση από το tvxs. για περισσότερο φωτογραφικό υλικό, μεταβείτε στο σύνδεσμο http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/ta-pogkrom-tis-lbib-1941-i-matomeni-apo-toys-nazi-oykraniki-istoria


Τα «πογκρόμ της Lviv*» όπως έμειναν γνωστά στην ιστορία είναι οι δυο μεγάλες σφαγές των Εβραίων από τους ναζί στην πολύπαθη περιοχή της σημερινής Ουκρανίας (30 Ιουνίου – 2 Ιουλίου και 25 Ιουλίου με 29 Ιουλίου 1941) κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω από 6.000 Εβραίοι υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν από τα Τάγματα Θανάτου (παραστρατιωτικές οργανώσεις υπό τον έλεγχο των Ες-Ες που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για τον αφανισμό των Εβραίων, των Ρομά και των κομουνιστών), Ουκρανούς εθνικιστές και τμήματα των ουκρανικών πολιτοφυλακών.
Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου η Lviv είχε τον τρίτο μεγαλύτερο – πάνω από 200.000 - εβραϊκό πληθυσμό στην Πολωνία. Το 1939, η πόλη και η επαρχία της προσαρτήθηκε Σοβιετικής Ένωσης, πήρε την ονομασία Λβοφ και έγινε κομμάτι της ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Ακολούθησε η επέλαση της Βέρμαχτ. Αμέσως μόλις ο ναζιστικός στρατός μπήκε στην Lviv, τα Τάγματα Θανάτου με τη συμμετοχή των Ουκρανών εθνικιστών οργάνωσαν πογκρόμ ως αντίποινα για τις εκτελέσεις κρατουμένων που πραγματοποιήθηκαν σε φυλακές της Πολωνίας και της Ουκρανίας από τη Σοβιετική μυστική αστυνομία NKVD. Οι προπαγανδιστές των ναζί χρησιμοποίησαν το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των σοβιετικών στρατιωτών ήταν Εβραίοι για να ανατροφοδοτήσουν το μίσος προς τους Εβραίους στον ουκρανικό λαό.
Το πρώτο βήμα ήταν η συγκρότηση μιας ουκρανικής πολιτοφυλακής η οποία ενεργούσε υπό τις προτροπές και τις ευλογίες των ναζί. Υποβοηθούσε ο Οργανισμός των Ουκρανών Εθνικιστών (θεωρείται πρόγονος του σημερινού ακροδεξιού κόμματος Σβόμποντα) αλλά και ανοργάνωτους εθνικιστές της Ουκρανίας. Μαρτυρίες κάνουν λόγο ακόμη και για 7.000 νεκρούς εβραίους. Λίγες ημέρες μετά ακολούθησε και δεύτερο πογκρόμ που έμεινε στην ιστορία ως «Οι Μέρες του Πετλιούρα» γιατί έγινε ως αντίποινα για τη δολοφονία του Ουκρανού ηγέτη Σιμόν Πετλιούρα από αντάρτη του αναρχικού κομουνιστικού επαναστατικού στρατού της Ουκρανίας στο Παρίσι. Το δεύτερο πογκρόμ οργανώθηκε από εθνικιστικούς κύκλους της Ουκρανίας με γερμανική ενθάρρυνση. Περίπου 2.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε περίπου τρεις ημέρες. Πολλοί Εβραίοι μεταφέρθηκαν στο εβραϊκό νεκροταφείο και δολοφονήθηκαν βάναυσα και μαζικά.
Οι φωτογραφίες από τα πογκρόμ της Lviv είναι φρικιαστικές. Ξυλοδαρμοί, πετροβολισμοί, ταπείνωση γυναικών και αντρών τους οποίους τα τάγματα εφόδου έγδυναν δημόσια και τους χτυπούσαν με μπαστούνια. Σκηνές από βίαιες συλλήψεις. Στις φωτογραφίες μεταξύ άλλων αναγνωρίζονται μέλη του Οργανισμού Ουκρανών Εθνικιστών.
* Η Λβιβ άλλαξε πολλές φορές ονομασία και επίσημη γλώσσα. Μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου (1918), οι Πολωνοί επανέφεραν την παλαιά ονομασία, καθώς πέρασε στα χέρια τους. Το 1939, η πόλη και η επαρχία της πέρασε στα χέρια της Σοβιετικής Ένωσης, πήρε την ονομασία Λβοφ και έγινε κομμάτι της ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Κατόπιν βρέθηκε υπό την κατοχή των Ναζί από τον Ιούνιο του 1941 μέχρι τον Ιούλιο του 1944 οπότε πέρασε ξανά στα χέρια της ΕΣΣΔ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Λβιβ ανήκει στην Ουκρανία.

  Αντώνης Ρουπακιώτης  /   Θα είχαμε τελειώσει νωρίτερα με τη Χρυσή Αυγή αν ο Σαμαράς δεν μας σταμάταγε ΠΟΛΙΤΙΚΗ     3’ 12.10.20  11:15     ...