Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΛΕΤΗΤΩΝ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Σκουρλέτης εναντίον Λαφαζάνη για το ευρώ, είναι ο τίτλος στα χτεσινά Νέα. Φαντάζεσαι κι εσύ ο αναγνώστης, που πληρώνεις για να ενημερωθείς εγκύρως: Μεγάλη και σοβαρή είναι η εν λόγω εφημερίδα, κεντροαριστερή και βάλε, κάποτε στήριζε με πάθος το ΠΑΣΟΚ που διακήρυσσε ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο -εντάξει στήριξε παλιότερα και την αποστασία, αλλά αυτό έχει παραγραφεί με τα χρόνια- συνεπώς όλο και κάποια ράμματα θα έχει για τη γούνα αυτών των δύο.
Πας λοιπόν όλο αδημονία στο θέμα. Και διαβάζεις ότι ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι "ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέση για έξοδο της χώρας από το ευρώ". Σωστό και αναμφισβήτητο. Μπορεί να υπήρχαν μειοψηφικές απόψεις, αλλά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή από πάντα. Και ο Σκουρλέτης; Αυτός δήλωσε ότι: «Δεν λέμε πάση θυσία στο ευρώ». Σωστό και αυτονόητο: Διότι ούτε και ο Κεδίκογλου δεν θα έλεγε, δημοσίως τουλάχιστον: Να καταστραφεί η Ελλάδα, να καταστραφούν οι άνθρωποι, να πάμε για Ζάλογγο, για Κούγκι, για Αρκάδι -αλλά με ευρώ!
Αφού εντρυφήσεις λοιπόν στο κείμενο, σε πιάνει μια κάποια απογοήτευση με ολίγον από αγανάκτηση: Πού είναι ρε καλόπαιδα της ΔΟΛιας δημοσιογραφίας ο καυγάς; Γιατί υπόσχεστε σαδομαζοχιστικό πορνό και μας βολεύετε τελικώς με τον αγαπητικό της βοσκοπούλας; Κι αν εσείς είστε απατεώνες, ο ΕΦΕΤ τι κάνει; Πώς αφήνει τέτοια μεγάλα μαγαζιά, με παράδοση στην πολιτική διατροφή των Ελλήνων, να γράφουν στον κατάλογο για κόντρα φιλέτο, να πληρώνουμε για κόντρα φιλέτο, και να μας σερβίρουν αμελέτητα -κι αυτά μάλιστα μπαγιάτικα;
Για όσους έχουν πάντως μια αναρώτηση για το είδος αυτό της καυγαλέας δημοσιογραφίας, παραπέμπουμε στη συνέχεια της δήλωσης Λαφαζάνη, που φιλοξενείται χαμηλά-χαμηλά στο ίδιο θέμα: Δεν θα ήθελα να μιλήσω για προσωπικές θέσεις που είναι γνωστές από την αρχή της δεκαετίας του ’90. Αν ανοίξω εγώ μια δημόσια συζήτηση για τέτοια θέματα, επειδή δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κλίμα στη δημόσια ζωή, θα αναπαραχθούν με έναν τρομερό τρόπο από επικοινωνιακά κέντρα που δεν θέλουν τη συζήτηση, αλλά αξιοποιούν διαφορετικές απόψεις και τις διαστρεβλώνουν.
Και το δικό μας σχόλιο: Μελετημένος για τα κέντρα των μελετημένων περί την αριστερά ο βουλευτής της. Πού να φανταστεί όμως το ρόλο της δημοσιογραφίας των αμελέτητων;
*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Εχθρός της Κύπρου είναι οι ΗΠΑ και σε αυτή την κρίση

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Εντελώς απομονωμένη έχει βρεθεί η Κύπρος σε διεθνές επίπεδο μετά την εσκεμμένη υπονόμευση από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη των σχέσεών της με τη Ρωσία μέσω της αρπαγής 10 (!) ή και περισσότερων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Στην ειδική περίπτωση μάλιστα της Κύπρου, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα την καταστροφική για την οικονομία του νησιού πολιτική της κατάσχεσης τμήματος των καταθέσεων που επέβαλε το Βερολίνο με τη σύμφωνη γνώμη του Κύπριου Προέδρου στο νησί.
Αν και η αμερικανική πολιτική γενικά στοχεύει στη διακριτική υπονόμευση της γερμανικής ηγεμονίας και του ευρώ, στην Κύπρο η Ουάσιγκτον έχει ακόμη μεγαλύτερο συμφέρον από το Βερολίνο να τιναχτούν στον αέρα οι σχέσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί αδιαφορούν παντελώς για την κατάσταση της οικονομίας ή των τραπεζών της Κύπρου. Δεν θα ήθελαν όμως κατά κανέναν τρόπο να έβλεπαν την κυπριακή κυβέρνηση να στρέφεται προς τη Ρωσία για να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα και η Μόσχα να ανταποκρίνεται στην έκκληση για βοήθεια της Λευκωσίας. Κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ την Ουάσιγκτον.
Οχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για πολύ σοβαρότερους γεωπολιτικούς. Η εξήγηση είναι απλή. Αν το Κρεμλίνο διέσωζε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και την ίδια την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γερμανική «πανούκλα» του μνημονίου, λογικό είναι να ζητούσε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή ρωσικών ενεργειακών εταιρειών στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού.
Αυτό θα σηματοδοτούσε μια σοβαρή διατάραξη της κρατούσας μέχρι σήμερα κατάστασης, όπου τα πάντα που αφορούν το κυπριακό φυσικό αέριο βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών και των Αμερικανών. Η αναταραχή που θα ερχόταν όμως δεν θα περιοριζόταν στον ούτως ή άλλως άκρως ευαίσθητο για τις ΗΠΑ ενεργειακό τομέα. Αν οι Ρώσοι ανακατεύονταν στο φυσικό αέριο της Κύπρου, θα ήταν απολύτως εύλογο η Λευκωσία να συναινούσε στην παροχή διευκολύνσεων στον πολεμικό στόλο της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν μάλιστα πιθανότατο να μην περιοριζόταν η Κύπρος στην παροχή απλών διευκολύνσεων, αλλά να συναινούσε ακόμη και στην παραχώρηση στρατιωτικής βάσης στους Ρώσους, ιδίως αν η Μόσχα χάσει τη ναυτική βάση που έχει στη Συρία, μόλις ανατραπεί το καθεστώς Ασαντ στη Δαμασκό.
Οσο λοιπόν κι αν η κατάσχεση καταθέσεων θίγει τα «άγια των αγίων» του αμερικανικού καπιταλισμού ως κοσμοαντίληψης και πρακτικής, η Ουάσιγκτον είναι κατενθουσιασμένη με την καταλήστευση των Ρώσων καταθετών στην Κύπρο κατ' εντολήν της Γερμανίας και δια χειρός Αναστασιάδη. Εκμηδενίζονται έτσι οι πιθανότητες εμπλοκής των Ρώσων στο κυπριακό φυσικό αέριο και φυσικά ούτε κατά διάνοια πλέον τίθεται θέμα ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Ολα πάνε κατ' ευχήν για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή χάρη στη Γερμανία και τον Αναστασιάδη.
Το ότι οι ΗΠΑ ωφελούνται τα μέγιστα από τη ρήξη στις σχέσεις Λευκωσίας - Μόσχας είναι πασιφανές. Η Κύπρος όμως κερδίζει τίποτα; Σε καμιά απολύτως περίπτωση. Δεν είναι μόνο η τεράστιας πολιτικής σημασίας απώλεια του μοναδικού συμμάχου της Λευκωσίας επί δεκαετίες, της Ρωσίας. Με την Κύπρο διεθνώς απομονωμένη και οικονομικά πλήρως εξουθενωμένη, υπό γερμανικό ζυγό, οι Αμερικανοί μπορούν πλέον να παίξουν τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια τους στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, χωρίς να φοβούνται πλέον καθόλου την εμφάνιση κάποιου προβλήματος από την Κύπρο.
Μόνο που τα σχέδια των ΗΠΑ (οργάνωση της τελικής φάσης της εισβολής Αράβων για την ανατροπή του Ασαντ και κάλυψη του Ισραήλ για να καταφέρει αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν) έχουν απόλυτη ανάγκη από τη συμμετοχή της Τουρκίας. Με μεγάλη προθυμία ο Λευκός Οίκος θα πετάξει την Κύπρο βορά στις ορέξεις της Αγκυρας, αν το ζητήσουν αυτό οι Τούρκοι ως ένα από τα ανταλλάγματα! Απολύτως κανένας δεν θα συμπαρασταθεί στους Κύπριους στην περίπτωση αυτή, γιατί καμιά μεγάλη δύναμη δεν έχει πλέον συμφέρον από τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως έχει.
Τηρουμένων των αναλογιών και προφανώς μη συγχέοντας τα εντελώς διαφορετικής ποιότητας ιστορικά γεγονότα, όπως η οργάνωση από τις ΗΠΑ του χουντικού πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 εξουδετέρωσε κάθε συμφέρον της Σοβιετικής Ενωσης να αντιταχθεί στην τουρκική στρατιωτική εισβολή της 20ής Ιουλίου, έτσι και σήμερα η υπονόμευση των σχέσεων Κύπρου - Ρωσίας από τον Ν. Αναστασιάδη κάνει τη Μόσχα αδιάφορη για το αν η Κύπρος πέσει στα νύχια της Τουρκίας.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Λύσσαξαν οι δοσίλογοι… Απύθμενο είναι το μίσος όλων των φερέφωνων της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των κατάπτυστων Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη εναντίον της Κύπρου…


Του Γιώργου Δελαστίκ

Απύθμενο το μίσος όλων των φερέφωνων της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των κατάπτυστων Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη εναντίον της Κύπρου, από τη στιγμή που η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων απέρριψε με 36 ψήφους κατά και 19 αποχές την καταλήστευση μέρους όλων των καταθέσεων στις τράπεζες της Κύπρου, την οποία αποφάσισε να επιβάλει η Γερμανία μέσω του Γιούρογκρουπ. Αφού απέτυχε η προσπάθεια εξαγοράς δύο –τριών βουλευτών για να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία των 29 ψήφωνστο 56μελές κυπριακό κοινοβούλιο, τα απεχθή κόμματα του ακροδεξιού ΔΗΣΥ του προέδρου Αναστασιάδη και του απίστευτα καιροσκοπικού κεντροδεξιού ΔΗΚΟ προχώρησαν σε θεαματική «πολιτική κωλοτούμπα».
Το ΔΗΚΟ πέρασε με το «Όχι» και το ΔΗΣΥ έκανε αποχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει …ούτε μία(!) ψήφος υπέρ της απόφασης του Γιούρογκρουπ, με την οποία είχε συμφωνήσει ο πολιτικά δοσίλογος πρόεδρος της Κύπρου. Ανεξάρτητα όμως από τις λεπτομέρειες, η καθολική απόρριψη από την κυπριακή Βουλή καταξεφτίλισε ακόμη περισσότερο τους δοσίλογους πολιτικούς και βουλευτές της κυβέρνησης Κουίσλινγκ της Αθήνας. Όταν ακόμη και η μικροσκοπική Κύπρος τολμάει να πει «Όχι» στο Τέταρτο Ράιχ της Μέρκελ, γίνεται ακόμη πιο φανερό σε όλο τον ελληνικό λαό πόσο χαμερπείς και δουλόφρονες είναι οι ηγέτες και οι Βουλευτές, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Με λύσσα λοιπόν εξαπολύθηκε από τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας μας μια εκστρατεία μίσους κατά της Κύπρου του «Όχι».

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Δελτίο Τύπου ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ


Την Παρασκευή 22/3 και το Σάββατο 23/3 διοργανώθηκε το Διήμερο Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ της Τοπικής Οργάνωσης Άργους – Μυκηνών στον πολιτισμικό χώρο του ωδείου «Δίεση». Η πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας μας με την τοπική κοινωνία στέφθηκε με επιτυχία και ευχαριστούμε θερμά το νέο κόσμο που μας στήριξε με την παρουσία του. Κατόπιν των ομιλιών για θέματα που μας αφορούν όλους όπως είναι η ανεργία, η μετανάστευση, η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο ρατσισμός, η δημοκρατία και ο φασισμός ακολούθησε ένας γόνιμος και παραγωγικός διάλογος μεταξύ των συμμετεχόντων. Είναι ενθαρρυντικό πως στις συζητήσεις έλαβαν μέρος και εξέφρασαν τη γνώμη τους όλοι οι συμμετέχοντες και κυρίως οι νεολαίοι που παρευρίσκονταν. Μοιραστήκαμε τις ανησυχίες μας, ακούστηκαν προτάσεις,

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την επέτειο της 25ης Μαρτίου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Η Eπανάσταση του 1821 αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές στη μακρόχρονη πορεία των αγώνων του ελληνικού λαού για ελευθερία, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Δείχνει τις δυνατότητες των λαών, όταν αυτοί αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, να αρνηθούν προδιαγεγραμμένες μοίρες, καταστροφικές πορείες κι αδιέξοδα.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 
Τις προηγούμενες μέρες στην Κύπρο είδαμε να παίζεται ένα έργο που το έχουμε δει ξανά και ξανά στη χώρα μας και τις καταστροφικές του συνέπειες βιώνουμε σήμερα. Μνημόνιο ή χρεωκοπία; Αναγκαστική αποδο­χή παράλογων απαιτήσεων, που γκρεμίζουν κατακτήσεις αιώνων και υποθηκεύουν το μέλλον ή άρνηση και χάος; Μήπως φταίνε για ότι συμβαίνει σήμερα οι ίδιοι οι Κύπριοι; Όπως εμείς «μαζί τα φάγαμε», έτσι και για την Κύπρο ευθύνεται το φορολογικό καθεστώς; Όσο όμως εμείς δεν τα φάγαμε μαζί, έτσι και η Κύπρος δεν δημιούργησε μετά την ένταξη της στην ευρω­ζώνη ένα νέο φορολογικό καθεστώς. Με αυτό το φορολογικό καθεστώς εντάχθηκε και αυτό είναι προϊόν διαπραγμάτευσης της Κύπρου με την Ευρώπη. Τέλος είναι μοναδικό στην Ευρώπη αυτό το καθεστώς; Στο Λουξεμβούργο, τι καθεστώς επικρατεί; Στη Μάλτα τι καθεστώς επικρατεί; Προς τι λοιπόν αυτή η επίθεση προς την Κύπρο; Μα γιατί η τακτική είναι παντού η ίδια. Μέτρα σοκ και δέος, απειλές και ενοχοποίηση των ίδιων των λαών. 
Το σχέδιο που επιχείρησαν να εφαρμόσουν ήταν παράλογο, άδικο και επικίνδυνο όχι μόνο για την Κύπρο αλλά για όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου. Η απόφαση της προηγούμενης Παρασκευής ήταν χαρακτηριστική των προθέσεων, αλλά και του κυνισμού των δυνάμεων που σήμερα ηγούνται στην Ευρωζώνη. Η στρατηγική της γερμανικής κυβέρνησης, με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, εντάσσεται σε μια στρατηγική αποικιοποίησης για όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, και ιδιαίτερα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Βασικό εργαλείο για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής είναι οι εκβιασμοί με βάση το χρέος, που ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα το είχαν εφεύρει προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους στόχους τους. Η ελληνική πλευρά, δια του κ. Στουρνάρα και με τις εντολές του κ. Σαμαρά στήριξε αποφάσεις προκλητικές και απαράδεκτες. Δεν δίστασε να συμφωνήσει σε κούρεμα των καταθέσεων των Κυπρίων πολιτών, δημι­ουργώντας έτσι ένα απαράδεκτο δεδικασμένο για όσες χώρες βρίσκονται σε δημοσιονομικό κίνδυνο στην ευρωζώνη. Με αυτήν την απόφαση ανέλαβε μια ιστορική ευθύνη και αυτό χωρίς την παραμικρή ενημέρωση, εν κρυπτώ από τον ελληνικό λαό και τη Βουλή των Ελλήνων.
Η ΔΗΜΑΡ το ίδιο πρωί έβγαλε ανακοίνωση για την ανάγκη να υπερψηφιστεί η απόφαση από την κυπριακή βουλή και να δούμε πώς θα μπορέσουμε να μείνουμε ως εκεί για να μην υπάρχουν άλλες επιπτώσεις και το ίδιο βράδυ ο κ. Κουβέλης έξω από το Μαξίμου, κατακεραύνωσε την απόφαση του Eurogroup. Το ίδιο έκανε και ο κ. Βενιζέλος.
Μπορούν σήμερα να απευθύνονται κουνώντας το δάχτυλο απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, αυτοί, που έχουν, με δικές τους αποφάσεις και επιλογές, οδηγήσει τη χώρα και την οικονομία, σε αυτή την κατάστα­ση; Οι ίδιοι που πανηγύριζαν το PSI, το καταστροφικό κούρεμα που είναι μία από τις βασικές αιτίες, που σή­μερα η Κύπρος βρίσκεται σε αυτή τη δεινή οικονομική θέση και οι τράπεζές της έχουν τεράστια ελλείμματα.
Ό,τι κι αν λένε τώρα, αυτή η τρικομματική κυβέρνηση στο σύνολό της είναι που υποστήριξε την απόφαση του Eurogroup την προηγούμενη Παρασκευή. Ο δικός της υπουργός Οικονομικών είναι που την Πέμπτη στην ελληνική Βουλή ευθυγραμμίστηκε απολύτως με τις απειλές και τους εκβιασμούς του κ. Σόιμπλε προς τους Κυπρίους.
Αποτελεί ντροπή η μνημονιακή κυβέρνηση της Ελλάδας όχι μόνο να εύχεται μη τυχόν υπάρξει εναλλακτι­κή λύση στην Κύπρο και αποδειχτεί ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος διαπραγμάτευσης που αυτή ποτέ δεν ακολούθησε, αλλά να πιέζει και από πάνω και να παίρνει μέρος στους εκβιασμούς των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρώπη απέναντι στην Κύπρο, ώστε να εφαρμοστεί μια απόφαση που διαλύει την κυπριακή οικονομία.
Υπάρχουν, όμως, και όρια στην ανοχή και στην αντοχή ενός λαού.
Ο κυπριακός λαός έδωσε και κέρδισε μάχη αξιοπρέπειας, στέλνοντας ταυτόχρονα ηχηρό μήνυμα στην Ευ­ρώπη. Ο λαός της Κύπρου είπε το περήφανο ΟΧΙ. Ένα όχι που πολλές φορές απαίτησαν οι λαοί του νότου της Ευρώπης. Ένα όχι που έγινε λαϊκή απαίτηση στην Κύπρο και οδήγησε στο να μην βρεθεί ούτε ένα μέλος του κοινοβουλίου να υπερψηφίσει τα ακραία παράλογα μέτρα του Eurogroup.
Η απόφαση της Κυπριακής Βουλής είναι ιστορικού χαρακτήρα, διότι αποτελεί την πρώτη μεγάλη ήττα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής των διαρκών εκβιασμών στην ευρωζώνη. Το ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής άνοι­ξε ένα παράθυρο ελπίδας για αποτροπή της καταστροφής που θέλησε συνειδητά να επιβάλλει η Τρόικα στην Κύπρο. Αποδεικνύει ότι ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή υπάρχουν δυνατότητες διαπραγμάτευσης, αρ­κεί να υπάρχει πολιτική βούληση.
Σήμερα είναι η ώρα της αλληλεγγύης.
Στην Κύπρο δεν δοκιμάζεται μόνο το σχέδιο εξόδου από την κρίση για μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα. Σήμερα στην Κύπρο δοκιμάζεται η δυνατότητα της κάθε χώρας να μπορεί να λέει και όχι απέναντι στην Τρόικα και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Δοκιμάζεται η δυνατότητα ενός λαού να στέκεται με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Δοκιμάζεται η δυνατότητα ενός λαού να απορρίπτει μέτρα σοκ, να απορρίπτει τον φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης, να απορρίπτει το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών του πόρων, να διεκδικεί το δικαίωμά του να έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτή την ώρα λοιπόν, πρέπει να σταθούμε ολόψυχα στο πλευρό των Κυπρίων γιατί η μάχη που δίνουν μας αφορά όλους και όλες. Το δικό τους όχι μπορεί να γίνει η αρχή μεγάλων αλλαγών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ - ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

ΔΙΗΜΕΡΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ


“ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ”

Δεν θα μετατραπούμε σε χαμένη γενιά!

Θα πούμε “ΟΧΙ” στην τρόικα και το πολιτικό σύστημα που μας καταστρέφει τη ζωή, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες. Όλοι μαζί θα συμβάλουμε σε ένα ορμητικό ρεύμα που θα σταματήσει την καταστροφή και θα οργανώσει την ανατροπή.

Είμαστε η γενιά πάνω στην οποία ξεσπάει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα!

Ανεργία, μετανάστευση, νεολαίοι έχασαν τη ζωή τους γιατί επιχείρησαν να ζεσταθούν με μαγκάλι, μαθητές υποσιτισμένοι.

Δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τίποτα, να οργανώσουμε τη ζωή μας!

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΝΕΟΛΑΙΑΣ


Απευθυνόμαστε σε κάθε νέο και νέα εργαζόμενο ή άνεργο, μαθητή ή φοιτητή, απόφοιτο δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και όσους πιο “ μεγαλωμένους” εξακολουθούν να νιώθουν νέοι να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του Διημέρου. Στόχος δεν είναι μόνο να ακούσουμε, αλλά κυρίως να συζητήσουμε για ζητήματα που μας απασχολούν καθημερινά και αφορούν τις ζωές μας.

Παρασκευή 22/3
Ώρα 20.00: Προβολή της ταινίας μικρού μήκους Εγώ θα μείνω.

Ώρα 20.30: Εκδήλωση με θέμα: Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ανεργία, επισφάλεια, μετανάστευση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση υπόθεση του λαού και των νέων.
Συζητάμε για το
  • Πως διαμορφώνεται η ζωή των νέων ύστερα από τις μνημονιακές πολιτικές.
  • Τα διλλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος.
  • Πόσο αναγκαίο είναι ειδικά οι νέοι άνθρωποι να συμβάλουν σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στην χώρα.
  • Πως οι γνώσεις και η διάθεση των νέων, που σήμερα αχρηστεύονται, μπορούν να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου σε μια Ελλάδα με δημοκρατία, χωρίς μνημόνια και τρόικες.
Ομιλητές:
  • Έλενα Καλημέρη: Επιστημονική συνεργάτης στην Ε.Κ.Ε. Εργασίας. Μέλος του Δικτύου επισφαλών εργαζομένων και ανέργων.
  • Έλενα Κατσαρού: Τελειόφοιτη Ιατρικής. Μέλος Νέων ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Σάββατο 23/3
Ώρα 20.00: Εκδήλωση με θέμα: Η δημοκρατία στο στόχαστρο, η αλληλεγγύη ως απάντηση στην κοινωνία της ζούγκλας. Ο αγώνας μας απέναντι στο φασισμό και το ρατσισμό. Ο ρόλος των ΜΜΕ.
Συζητάμε για το έλλειμμα δημοκρατίας
  • Με την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και την τροϊκανή επικυριαρχία.
  • Όπου η φωνή του λαού πνίγεται από το πολιτικό σύστημα.
  • Όπου κάθε αγώνας πνίγεται στα χημικά και την καταστολή.
  • Όπου στο δόγμα τους “καθένας μόνος”, εμείς πρέπει να απαντήσουμε με το δικό μας “κανένας μόνος”.
  • Και φυσικά τον κίνδυνο για όλη την κοινωνία της ανόδου του φασισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού
Ομιλητής:
  • Δημοσθένης Παπαδάτος: Μέλος της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Μετά το τέλος της συζήτησης θα έχουμε κουβεντούλα σε χαλαρούς ρυθμούς μετά μουσικής. Η συνοδεία μεζέδων κρίνεται απαραίτητη καθότινηστικό αρκούδι …”. Η συλλογική κουζίνα είναι θέμα καλής διάθεσης, οπότε όποιος θέλει προσφέρει ό,τιμεζέθέλει.

ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΥΛΛΕΓΟΝΤΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Νέες & Νέοι ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Άργους - Μυκηνών

Φεύγουν 9 ακόμη από τη ΔΗΜ.ΑΡ


Του Νίκου Λιονάκη από τη σημερινή Αυγή

Σε σχεδόν καθημερινό φαινόμενο εξελίσσονται για τη ΔΗΜ.ΑΡ. οι αποχωρήσεις στελεχών και μελών του κόμματος. Αυτή τη φορά εννέα μέλη την εγκατέλειψαν συνοδεύοντας την αποχώρησή τους με κατηγορίες για "ολοκληρωτική μετάλλαξη" του κόμματος. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αποχωρήσαντες συντάσσονται με τον Οδ. Βουδούρη και τον Π. Μουτσινά, καθώς και άλλους αποχωρήσαντες (Νεφελούδης, Μπαγεώργος), οι οποίοι ετοιμάζονται να συγκροτήσουν πολιτική κίνηση.
Σε κοινή δήλωσή τους τα εννέα στελέχη και μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ. δηλώνουν την αντίθεσή τους "στην ολοκληρωτική μετάλλαξη και μεταμορφισμό του κόμματος που συντελέσθηκε από τις εκλογές και μετά". Αναφερόμενοι στα αίτια της αποχώρησής τους από τον χώρο αυτόν, "που δεν μας εκφράζει πλέον", επικαλούνται λόγους πολιτικής συνείδησης και ιδεολογικής τοποθέτησης.
Ειδικότερα κάνουν λόγο για "μετατροπή της ΔΗΜ.ΑΡ. σε κεντρώου τύπου πολιτικό μόρφωμα που στηρίζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας", για "καταπάτηση του καταστατικού της" και για τη "συμμετοχή της στη σκληρότερη δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης".
Τη δήλωση συνυπογράφουν οι Γιούλη Ζήκου (υποψήφια Β' Αθήνας και μέλος Π. Φαλήρου), Γιάννης Κεχράς (Γραφείο Π. Φαλήρου), Νίκος Λιάρος (Γραφείο Π. Φαλήρου), Ελένη Μάνου (Μέλος Π. Φαλήρου), Μαρία Μπολοντζάκη (Μέλος Π. Φαλήρου), Ανδρέας Ρουμπέλας (Γραφείο Αλίμου), Αγγελική Σερέτη - Κοντώση (μέλος Π. Φαλήρου), Μιχάλης Φανουράκης (μέλος Γραφείου Β' Αθήνας, μέλος Π. Φαλήρου) και Ιωακείμ Φωκάς (μέλος Π. Φαλήρου).

Η σύγκριση δεν μας βολεύει


Πηγή Καρτέσιος

Μας εκβιάζουν επί τρία χρόνια ότι αν πούμε κάποιο «όχι» στην τρόικα και τη Μέρκελ, θα αφήσουν την Ελλάδα να χρεωκοπήσει. Είναι, μας λένε, μικρή χώρα η Ελλάδα και αν χρεωκοπήσει δε μπορεί να κάνει ζημιά στην ευρωζώνη. Οπότε, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε. Δεσμευμένοι να υποχωρούμε. Εθελοντές στην καταστροφή μας.

Η αλήθεια τώρα. Η Κύπρος είναι πολύ μικρότερη από την Ελλάδα. Τόλμησε να πει το πρώτο της «όχι» στην πρώτη προσπάθεια να την κατακτήσουν και να την κυριεύσουν οι Ούννοι. Το αποτέλεσμα; Η ΕΚΤ ανέφερε ότι θα συνεχίσει να παρέχει οικονομική στήριξη προς τις κυπριακές τράπεζες, μετά την καταψήφιση του νομοσχεδίου στην ολομέλεια της Βουλής. Για να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνείας, έβγαλε και ανακοίνωση: «Η ΕΚΤ επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή της για παροχή ρευστότητας όπου χρειάζεται, στο πλαίσιο των υφιστάμενων κανόνων».

Για να δούμε πόσο μικρή είναι η οικονομία της Κύπρου και πόσο μικρότερη ζημιά θα μπορούσε να κάνει στην ευρωζώνη μια πιθανή χρεωκοπία της, αρκεί να αναφέρουμε ότι όλη η οικονομία της Κύπρου ανέρχεται στα 19 δισ. ευρώ, ενώ μόνο η τελευταία δόση που εγκρίθηκε για την Ελλάδα τον Δεκέμβριο είναι 28 δισ. ευρώ καθώς επίσης και ότι μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση – και όχι για τη συνολική στήριξη των ελληνικών τραπεζών – οι Έλληνες πολίτες χρεώθηκαν με 50 δισ. Πως λοιπόν δεν αφήνουν μια Κύπρο να χρεωκοπήσει, ενώ υποτίθεται ότι θα άφηναν την Ελλάδα;

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Είμαστε όλοι Κύπριοι


Άρθρο από την σημερινή Αυγή.
Το "όχι" της Κύπρου στην επιδρομή του επιθετικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του ακραίου γερμανικού εθνικισμού, της Μέρκελ και του Σόιμπλε, είναι πολλαπλώς διδακτικό. Η Ιστορία έχει πολλά παραδείγματα μικρών χωρών που έχουν ορθώσει το ανάστημά τους απέναντι σε πανίσχυρους επιβουλείς. Η στάση του κυπριακού λαού, που εξανάγκασε και τον μερκελιστή πρόεδρο Αναστασιάδη να υποχωρήσει, είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα αντίστασης. Όχι ηρωικό ξέσπασμα, γιατί απ' αυτά έχει πολλά η κυπριακή Ιστορία. Αλλά πράξη αντίστασης, με σχέδιο για να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος της χώρας και του λαού.
Αυτή την κρίσιμη ώρα, όλοι αισθανόμαστε Κύπριοι. Αντιλαμβανόμαστε ότι η υπόθεση που έχουν αναλάβει δεν αφορά μόνο τις τράπεζές τους, ούτε μόνο τη χώρα τους. Η γερμανική επιδίωξη είναι να υποταχθούν στο Βερολίνο ο ευρωπαϊκός Νότος και η Ευρωζώνη. Να μετατραπεί η Ε.Ε. σε περίγυρο της Γερμανίας. Ήδη οι τράπεζες του ευρωπαϊκού Νότου αποστραγγίζονται από τις καταθέσεις, οι οποίες δεν σταματούν ούτε στο Παρίσι, αλλά μεταναστεύουν προς τη Γερμανία. Σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο του Σόιμπλε και του ΔΝΤ είναι μέχρι το 2018 να συρρικνωθεί το κυπριακό τραπεζικό σύστημα στο επίπεδο του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει την απομάκρυνση των ρωσικών κεφαλαίων.
Σ' αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό απαντάει η κυπριακή στάση με πρωταγωνιστή την κυπριακή Αριστερά, η οποία την επομένη μιας εκλογικής ήττας επιβεβαιώνει τον εθνικά και κοινωνικά αναντικατάστατο ρόλο της. Αναζητείται πολύπλευρη οικονομική και πολιτική υποστήριξη από δυνάμεις εντός και εκτός της Ευρωζώνης, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ευρωπαϊκή στρατηγική επιλογή. Οι Κύπριοι μεταφέρουν τον "πόλεμο" στην καρδιά του ευρωσυστήματος. Αυτό που θα κατορθώσουν θα είναι μια βάση για την επιβίωση της χώρας τους, αλλά και για γενικότερες ευρωπαϊκές ανατροπές. Το διαισθάνθηκαν οι Ευρωπαίοι πολίτες στη Μαδρίτη, όπου το Σαββατοκύριακο διαδήλωναν με κεντρικό σύνθημα "Είμαστε όλοι Κύπριοι"!
Οι Κύπριοι απευθύνονται στη Ρωσία, η οποία στο άμεσο παρελθόν δεν είχε επιδείξει την αναμενόμενη συμπαράσταση. Της προτείνουν την τοποθέτηση κεφαλαίων, δηλαδή την εξαγορά λιμενικών διευκολύνσεων και τη συμμετοχή στην εκμετάλλευση του πετρελαίου. Πρόκειται για γεωπολιτική κίνηση, που συγκρούεται με την πορεία γερμανοποίησης της Ε.Ε. και υποδεικνύει μια άλλη πορεία της Ευρώπης. Θα έμοιαζε παράλογο να μην είχε προβλέψει η Γερμανία τις γεωπολιτικές συνέπειες του τελεσιγράφου της προς τη Λευκωσία. Με δεδομένο μάλιστα ότι Μόσχα και Βερολίνο συνδιαχειρίζονται, σε σημαντικό βαθμό, τη διεθνή κρίση και παίζουν μαζί στο θέμα της ενέργειας στην Ευρώπη.
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη. Αλλά η μικρή Κύπρος δείχνει τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της αποτελεσματικής αναζήτησης εναλλακτικών τρόπων για να αντιμετωπιστεί η κρίση, με τη διεύρυνση και όχι την ακύρωση της ευρωπαϊκής πορείας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, "τελειώνει η χρυσή περίοδος της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Δεν πρόκειται φυσικά να εκλείψει, αλλά θα παραμείνει αρκετά περιορισμένο", όπως έγραφε χθες στα "Νέα" ο παλαίμαχος Κύπριος πολιτικός Τάκης Χατζηδημητρίου, πρώην γ.γ. της ΕΔΕΚ. Κι αυτή η επισήμανση επιβεβαιώνει ότι μετά την κρίση, ακόμη και στο ευνοϊκότερο σενάριο, δεν θα υπάρξει παλινόρθωση. Όλα θα έχουν αλλάξει. Για όλους μας!
Η κυβέρνηση Σαμαρά συνέπραξε στον εκβιασμό του Eurogroup εις βάρος της Κύπρου. Ας μη λησμονεί ο πρωθυπουργός ότι το Κυπριακό υπήρξε θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας. Δίπλα στο Μνημόνιο, άλλη μια πρόκληση εις βάρος του παρόντος και του μέλλοντος, αλλά και της ιστορίας του ελληνισμού.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Οι βαθιές ρίζες του ΣΥΡΙΖΑ


Από την σημερινή Αυγή

Του Γιώργου Σαββίδη

Αυτοκουρδίζονται οι πληθωρικοί τηλεοπτικοί, πρώην ανανεωτές, της ΔΗΜ.ΑΡ. και στρέφουν τους πάντες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διστάζουν να μνημονεύουν στελέχη που αγάπησε ο κόσμος της Αριστεράς. Έχουν κάθε δικαίωμα να αναφέρονται π.χ. στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, λόγω της ευρωπαϊκής και ενωτικής ευρύτητας των απόψεών του, αλλά δεν έχουν δικαίωμα να τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι.

Ας μην ξεχνάνε τα λόγια του ηγέτη της ανανεωτικής Αριστεράς, ακόμα και πριν πεθάνει, διαψεύδοντας διάφορες κακόβουλες προβλέψεις για τις κινήσεις του: «Εγώ", έλεγε "θα είμαι ο τελευταίος που θα φύγει από τον Συνασπισμό». Ακριβώς αυτή η στάση του εμπνέει και όλους όσους παραμείναμε στον Συνασπισμό και δεν ακολουθήσαμε τον Κουβέλη και τους άλλους στην κομματική εκτροπή τους. Και τώρα μας δικαιώνει η μεγάλη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στον λαό. Να γιατί το σόι μου δεν μπορεί να ξεκόψει από την Αριστερά.

Αυτά συζητούσαμε την Κυριακή σε συγγενικό μου σπίτι στα Ταμπούρια. Είχαμε συγκεντρωθεί παιδιά και ανίψια της Βάσως Παπαδοπούλου, για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της. Έκλεισε αισίως και αγωνιστικά τα 92! Κάποια ξαδέλφη έφερε εφημερίδα του 1949, που αναφερόταν στη σύλληψη της Βάσως και στην κακοποίησή της στα μπουντρούμια της Ασφάλειας του Πειραιά, και με εξόριστο τον άντρα της και αδελφό της μητέρας μου Ιορδάνη Παπαδόπουλο.

Λόγο με τον λόγο, η μνήμη μας πλημμύρισε από τον φόρο αίματος που πλήρωσε το σόι μας στους αγώνες της αντίστασης και του Εμφυλίου. Τα χείλη μας ζεματίστηκαν με το όνομα του Παύλου Ιωακειμίδη που εκτέλεσαν στο Χαϊδάρι οι Γερμανοί. Ήταν ο διαφωτιστής του ΚΚΕ στον Πειραιά και πριν τον εκτελέσουν, του συνέθλιψαν τα γεννητικά όργανα και του έβγαλαν τα μάτια.

Μνημονεύσαμε με την ίδια συγκίνηση και τους άλλους μπαρμπάδες μας, που εκτελέστηκαν ή σκοτώθηκαν τότε: Τον νονό μου Θεμιστοκλή Δοματσόγλου, που τον έπιασαν το ’49 την παραμονή που θ’ ανέβαινε στο βουνό, και τους θείους μας Φιλάρετο και Παναγιώτη Χριστοφορίδη, λεβεντόπαιδα όλοι του ΕΛΑΣ Δραπετσώνας. Και τέλος τον αδελφό του πατέρα μου Δημήτρη Σαββίδη.

“Κι εσύ άρπαξες μερικές”, μου λέει ξαφνικά η θεία Βάσω, για ν’ αλαφρύνει την ατμόσφαιρα. Ήταν το 1944 και μέναμε, σε κατάσταση παρανομίας, στα Κιλικιανά της Κοκκινιάς, κάτω από τα Μανιάτικα. Ήμουν 6 χρόνων παιδί και έπαιζα με τους μεγαλύτερούς μου αδελφούς Κασιδιάρη. Με τάραζαν στις κλωτσιές και καρπαζιές. Φοβόμουν, αλλά δεν το έβαζα και στα πόδια. Τα σπίτια μας τα χώριζε ένας τοίχος. Τέλος, θυμάμαι ότι ο ΕΛΑΣ, τη μέρα που έφυγαν οι Γερμανοί, συνέλαβε ως συνεργάτιδα των ναζί κατακτητών τη γιαγιά του Κασιδιάρη, και την εκτέλεσαν, μαζί με δοσίλογους, που τους έστησαν στον τοίχο για το μακελειό της μάχης της Κοκκινιάς (4-8 Μαρτίου), το αιματηρό Μπλόκο και τις κακοποιήσεις και συλλήψεις πολιτών, ως ομήρων για τη Γερμανία, μετά από υπόδειξη κουκουλοφόρων.

Το σύνδρομο



Ας το ομολογήσουμε πλέον. Ο Αντώνης Σαμαράς δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα. Είναι τόσο μάταιο να αντιπαρατεθείς πολιτικά μαζί του, όσο το να προσπαθείς να πείσεις με λογικά επιχειρήματα έναν αποδιοργανωμένο ψυχωσικό ότι αυτά που βλέπει και τον αγριεύουν είναι παραισθήσεις.
Η απώλεια επαφής του Σαμαρά με την πραγματικότητα δε συνιστά άλλοθι. Κι ο Χίτλερ ήταν παράφρων και ανισσόροπος, αλλά αν έφτανε σε δίκη δεν υπήρχε περίπτωση να αθωωθεί ή να τιμωρηθεί με εγκλεισμό σε ψυχιατρείο. Πρόκειται για το παράδοξο της συνειδητής παραφροσύνης.
Η περίπτωση του Σαμαρά χρήζει άλλης προσέγγισης. Ξέρει ότι καταστρέφει τη χώρα και το απολαμβάνει. Πρόκειται για το σύνδρομο του Νέρωνα, με τη διαφορά ότι η περίπτωση Σαμαρά εμπεριέχει τα στοιχεία της μανίας καταδίωξης και της εκδικητικότητας.
Δε θα συγχωρήσει ποτέ ο Σαμαράς το γεγονός ότι οι Έλληνες έφτυσαν την ΠΟΛ.ΑΝ. του και δεν ασπάστηκαν τα παραληρηματικά του συνθήματα. Δε θα τους συγχωρήσει ποτέ το γεγονός ότι τον ανάγκασαν να επιστρέψει ταπεινωμένος στο μαντρί του. Ότι δε δικαίωσαν την προσωπική του «επανάσταση» που την έκανε όταν βαρέθηκε να περιμένει στην κομματική επετηρίδα για να γίνει «σπουδαίος».
Πληρώνουμε απωθημένα μιας προσωπικότητας που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Όπως ο Χίτλερ ήταν γεμάτος με ψυχολογικά τραύματα εξ αιτίας του γεγονότος ότι ενώ κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου παρασημοφορήθηκε δύο φορές δεν κατάφερε ποτέ να πάρει προαγωγή και παρέμεινε στάσιμος δεκανέας, έτσι και ο Σαμαράς θεωρούσε πάντα ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.
Κι όπως ο Χίτλερ κατάφερε τελικά να εκδικηθεί όσους τον περιγελούσαν, έτσι και οι σύγχρονες συγκυρίες έδωσαν στον Σαμαρά την ευκαιρία να μας εκδικηθεί. Ο Σαμαράς βλέπει παντού εχθρούς και νιώθει ελάχιστους ως φίλους. Νιώθει ανώτερος. Ευφυής. Και πάντα απορεί γιατί οι υπουργοί του «δεν συμμερίζονται τις αγωνίες του, είναι κατώτεροι των περιστάσεων, δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της στιγμής».
Σε ποια σοβαρή χώρα με σοβαρό πρωθυπουργό θα γινόταν είδηση ότι «ο πρωθυπουργός ξεκινά κύκλο των περιοδειών του σε υπουργεία»; (!!!) Ο Σαμαράς νιώθει ότι βρίσκεται τόσο ψηλά, ώστε έχει τη δυνατότητα να «σκύβει» πάνω από τα προβλήματα των υφισταμένων του και να τους δίνει λύσεις όποτε εκείνοι δεν τα καταφέρνουν μόνοι τους.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Εργατικά Νέα


ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΝΕΑ
Αρ. Τεύχους 2, 4 Μαρτίου 2013 - Κόστος συμμετοχής: 20 λεπτά

Τα Εργατικά Νέα είναι ένα μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο, ένα δελτίο ανοιχτής συζήτησης για την ταξική πάλη που δημοσιεύεται από μια ομάδα συντρόφων (συνδικαλιστές, πολιτικοί ακτιβιστές). Το δελτίο συνδέεται με τη συζήτηση για το 8ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς, τον Απρίλιο του 2013.

20/02 Γενική απεργία κατά της κυβέρνησης, Τρόικα και μνημονίων

Μαζική ήταν η απάντηση στο κάλεσμα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για 24ωρη γενική απεργία ενάντια στην καταστροφή των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων από την Τρόικα και τα μνημόνια και ενάντια στις  σχεδιασμένες απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Ένα κάλεσμα ενάντια στην πολιτική αυτής της κυβέρνησης, η οποία το προηγούμενο διάστημα με βία και επιστράτευση σταμάτησε τις απεργίες των εργαζομένων στο Μετρό, των οδηγών λεωφορείων και των ναυτεργατών.  Μια ημέρα πριν, στις 19 Φεβρουαρίου, επισκέφθηκε ο Ολάντ την Αθήνα. Ο «σοσιαλιστής» Πρόεδρος, που πριν λίγο καιρό παρουσίασε στους Γάλλους εργαζομένους το Μνημόνιο 1, α λα Παπανδρέου. Την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία  (η παραίτηση της κυβέρνησης στην Βουλγαρία έγινε γνωστή στις 20 Φεβρουαρίου) είναι στους δρόμους.

20/02 – ένα ΟΧΙ από όλους τους λαούς, από την Αθήνα έως τη Μαδρίτη κατά των δολοφονικών επιταγών της Τρόικα

Θέλουμε να μεταφέρουμε τη συζήτηση για την απεργία που πραγματοποιήθηκε σε ένα Εργατικό Κέντρο μίας μικρής πόλης, καθώς πιστεύουμε ότι αυτή η συζήτηση ενδιαφέρει όλους τους εργαζόμενους που αναζητούν έναν δρόμο ενότητας στον αγώνα κατά της δικτατορίας της Τρόικα.

Απεργιακή συγκέντρωση σε ένα Εργατικό Κέντρο

 80-100 συμμετέχοντες προσήλθαν το πρωί. Ένας αριθμός που προκάλεσε έκπληξη σε μερικά μέλη του ΕΚ μιας και υπήρχαν αμφιβολίες εάν η συγκέντρωση στο ΕΚ θα έβρισκε ανταπόκριση. Εάν δηλαδή θα υπήρχε τοπική συμμετοχή σε ένα ακόμα κάλεσμα  ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για μία 24ωρη απεργία πανομοιότυπο με τα προηγούμενα 20 καλέσματα τους τελευταίους 24 μήνες.
Εικοσιτετράωρες απεργίες που δεν σταμάτησαν κανένα Μνημόνιο, κανένα „νόμο“, από αυτούς  που μας οδήγησαν στην ανεργία και τη φτώχεια.  “Θα χάσουμε για άλλη μια φορά το μεροκάματό μας ή υπάρχει μέσα από αυτές τις 24ώρες απεργίες προοπτική για νίκη στους αγώνες των εργαζομένων;" Ήταν ο προβληματισμός που ακούστηκε από τους περισσότερους συναδέλφους, στο μοίρασμα των φυλλαδίων και τις δύο μέρες πριν την απεργία.

Η ΕΠΟΝ κι εμείς: καθημερινότητα, μαζικότητα, ταυτότητα

Το πρώτιστο στοίχημα για κάθε φορέα, πολιτικό ή άλλο, είναι να προσδώσει ένα ιδιαίτερο νόημα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και στις δράσεις των ανθρώπων
 
Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Η πρόσφατη εκδήλωση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα για τα 70 χρόνια από την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της ΕΠΟΝ, αποτέλεσε μια ευκαιρία για να προστεθεί ένα ακόμη κομμάτι στην πολύχρονη συζήτηση αναφορικά με τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν για τη σύγχρονη πολιτική μας δράση από τη μελέτη της ιστορίας της Αντίστασης. Βέβαια, τέτοιες συζητήσεις συνήθως μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια σειρά αντιλήψεων για την ιστορία που είναι εξαιρετικά διαδεδομένες μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη και αυτών της Αριστεράς. Αντιλήψεις όπως ότι  «η ιστορία επαναλαμβάνεται» και άρα ότι «η ιστορία μας διδάσκει». Οι ιστορικοί του χώρου μας δίνουν από χρόνια μία μάχη στο ακαδημαϊκό μετερίζι για να δείξουν πως τα ιστορικά γεγονότα είναι στην πραγματικότητα μοναδικά και ανεπανάληπτα. Ως εκ τούτου, η ιστορία δεν διδάσκει, τουλάχιστον όχι με τον απόλυτο τρόπο που συνηθίζουμε να το πιστεύουμε. Δηλαδή, η ιστορία δεν δίνει συνταγές, το παρελθόν δεν προσφέρεται για εργαλειακή χρήση και για εύκολες επιβεβαιώσεις της μίας ή της άλλης άποψης του παρόντος. Η αντίθετη λογική έχει ματώσει για δεκαετίες το παγκόσμιο αριστερό κίνημα. Ο Καστοριάδης, μιλώντας για τη σχέση των αριστερών με το παρελθόν, είχε πει ότι «το δράμα των κομμουνιστών του 19ου αιώνα ήταν πως κάποιες συνθήκες του καπιταλισμού της εποχής τους τις ανήγαγαν σε διαχρονικές. Το δράμα των κομμουνιστών του 20ου αιώνα είναι πως προσπαθούν να καταλάβουν την αλήθεια για τον κόσμο που τους περιβάλει διαβάζοντας βιβλία γραμμένα εκατό χρόνια πριν». Βεβαίως, ο Μαρξ στο Κεφάλαιο είχε συναίσθηση αυτής της κατάστασης και της ευρύτερης επίδρασης που έχει στους ανθρώπους το παρελθόν, αφού γράφει πως «ο πεθαμένος πιάνεται πάνω από τον ζωντανό». Όμως, το παρελθόν μας, οι νεκροί και οι ζωντανοί μας δεν είναι για να μας στοιχειώνουν. Είναι για να μας ζωογονούν. Δεν είναι για να μας δείχνουν το δρόμο, αλλά για να μας βοηθούν να ανοίξουμε το δικό μας δρόμο.

Η πολιτική σημασία της εξέτασης της ιστορίας, λοιπόν, έγκειται όχι στο να βγάλουμε συνταγές για τη σημερινή πολιτική μας δράση. Αλλά στο να εξετάσουμε κριτικά το παρελθόν, τις μεγάλες κόκκινες μέρες με τις οποίες συνδέσαμε τη ζωή μας από όταν αποφασίσαμε να μπούμε στην Αριστερά και να βρούμε στοιχεία μεθοδολογίας που να μπορούν να εμπνεύσουν τους αγώνες μας. Η ΕΠΟΝ μαζί με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη αποτελούν τις πιο μαζικές οργανώσεις Νεολαίας που έχει γνωρίσει ποτέ η Ελλάδα. Κοινό τους στοιχείο, πέρα από τη σύνδεση τους με την οργανωμένη Αριστερά, ήταν ο ευρύς και ανοιχτός χαρακτήρας τους. Από την ΕΠΟΝ υπολογίζεται πως πέρασαν συνολικά πάνω από 600.000 νέοι άνθρωποι. Τα νούμερα είναι συγκλονιστικά. Πως πραγματοποιήθηκε λοιπόν αυτό το οργανωτικό και πολιτικό θαύμα;

Το πρώτιστο στοίχημα για κάθε φορέα, πολιτικό ή άλλο, είναι να προσδώσει ένα ιδιαίτερο νόημα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και στις δράσεις των ανθρώπων. Η ΕΠΟΝ αυτό το κατάφερε χρησιμοποιώντας τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, βασιζόμενη δηλαδή στις ανάγκες των νέων της εποχής. Πρώτα από όλα, στην ανάγκη για Αντίσταση απέναντι στη διαμορφωμένη κατάσταση και την ματαίωση της λαϊκής πατριωτικής περηφάνειας, δίνοντας διέξοδο στο δομικό πρόβλημα της Κατοχής, αλλά και στα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων. Όπως λέει πολύ παραστατικά ένα βιβλίο που περιγράφει ψυχαναλυτικά την εμπειρία της Κατοχής «Έτσι πρέπει να νοηθεί ο ψυχολογικός ρόλος της αντίστασης. Αν στην οπισθοδρόμηση βλέπουμε μια πορεία απώλειας του “ανθρώπινου”, στην αντίσταση αντίθετα πιστοποιούμε μια αντίθετη κίνηση, ένα προοδευτικό “εξανθρωπισμό”. Με την ψυχολογία της αντίστασης ξεπερνιότανε η ψυχολογική τυραννία του άγχους κι η ανήκουστη οπισθοδρόμηση της προσωπικότητας από την αδυσώπητη δράση της τρομοκρατίας και της πείνας. [...] Η δυσάρεστη, αγχώδης συναισθηματική τάση ελαττωνότανε όσο μεταμορφωνότανε σε συνειδητοποιημένη δράση». [1]

Κάπου εδώ θα θυμίσουμε το γνωστό αντάρτικο τραγούδι, τον ύμνο του ΕΑΜ, ο οποίος λέει πως «το ΕΑΜ μας έσωσε απ΄ την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά». Ιδού λοιπόν, άλλη μια θεμελιώδης ανάγκη που έγινε βάση για τη δράση της ΕΠΟΝ. Η οργάνωση της καθημερινότητας των ανθρώπων, η αντιμετώπιση των άμεσων βιοτικών τους προβλημάτων, όπως το επισιτιστικό. Την ίδια στιγμή όμως, η ΕΠΟΝ αντιμετώπιζε και τις ειδικές ανάγκες των νέων. Διοργάνωνε πάρτι, εκδρομές, πολιτιστικά γεγονότα, όλα εξαιρετικά κρίσιμα, αφού η καταπίεση και το αίσθημα αδιεξόδου δεν οδηγούν από μόνα τους στην επαναστατικότητα. Συνήθως οδηγούν στην κατάθλιψη, δηλαδή την απουσία νοήματος, και την παραίτηση. Η ΕΠΟΝ, στον αντίποδα, δημιουργούσε μια νέα και ελκυστική νεολαιίστικη κουλτούρα, η οποία εξέφραζε όλο το εύρος των ανησυχιών της νεολαίας. Με αυτά τα πράγματα συνδεόταν και έπαιρνε ώθηση ο αντιστασιακός αγώνας αλλά και οι ευρύτερες πολιτικές στοχεύσεις της. Στο πλαίσιο της ΕΠΟΝ προωθήθηκε ακόμη και ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση, αφού εκεί, όπως αναφέρει και η Οντέτ Βαρών – Βασάρ, χιλιάδες νέα κορίτσια άκουσαν για πρώτη φορά για την ισοτιμία της γυναίκας, για το ότι εκτός από τα δεσμά του κατακτητή πρέπει να απαλλαχθούν και από τα δεσμά της οικογένειας αλλά και των ανδροκρατούμενων πολιτικών οργανώσεων. [2] 

Επίσης, η ΕΠΟΝ όριζε σαφώς πως είναι μια οργάνωση που θέλει να δράσει και μετά την απελευθέρωση, που ο σκοπός της ήταν ευρύτερα αναμορφωτικός, που στόχευε στην επίτευξη ευρύτερων αλλαγών στην ελληνική κοινωνία. Για αυτό και προσπαθούσε με τη δράση να δίνει στα μέλη της, και όχι μόνο, την ευκαιρία να γευτούν μία προεικόνιση του νέου κόσμου που ήθελε να φέρει, να πραγματοποιεί ήδη την αλλαγή. Όπως μας λέει ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης, «για τους νέους της ΕΠΟΝ η προσδοκώμενη μεταπολεμική Ελλάδα ήταν ήδη παρούσα στους μικρόκοσμους των συνοικιακών οργανώσεων. Αυτό που έμενε να γίνει ήταν να εδραιώσουν στη μεταπολεμική κοινωνία όσα κέρδισαν στις έκτακτες συνθήκες της Κατοχής. Μια κανονικότητα που ωστόσο ποτέ δεν ήρθε». Ας το δούμε και με τα λόγια μίας από τις χιλιάδες κοπέλες που οργανώθηκαν στην ΕΠΟΝ: «Μερικά συνθήματα που είχε το ΕΑΜ για καλύτερη ζωή, για δημοκρατία, για ίσες ευκαιρίες για όλους, χωρίς φτώχια […] τα συνθήματα στους τοίχους σου δίνανε μια κατεύθυνση […] Δεν θέλαμε μόνο να ελευθερωθούμε. Μια κι έγινε που έγινε όλη αυτή η φασαρία, μια που τραβήξαμε όλα αυτά, μια και πέθανε τόσος κόσμος […] ε, καλά ήτανε να αλλάξει η ζωή μας. Έτσι δεν είναι; Δεν είναι πολύ φυσιολογικό; […] Νομίζαμε ότι μέσα σ’ αυτό τον αγώνα που ήτανε εναντίον των κατακτητών ότι ήτανε και αυτό μαζί, η αλλαγή της ζωής. Ήτανε μέσα». [3] 

Το παραπάνω παράθεμα μας οδηγεί και σε άλλο ένα συμπέρασμα. Η ΕΠΟΝ, όπως και το ίδιο το ΕΑΜ και η Νεολαία Λαμπράκη αργότερα, χρησιμοποιώντας το ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο της τότε συγκυρίας (Αντίσταση, αντιφασισμός, πατριωτισμός, λαϊκή υπερηφάνεια), κατάφερε να προσεγγίσει ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας και διά αυτού του δρόμου να το φέρει σε επαφή με τα αριστερά πολιτικά προτάγματα. Από τις ανάγκες και την ιδεολογία των πολλών, έφτασε στην ιδεολογία της Αριστεράς. Και έτσι, κατάφερε να προσφέρει στους ανθρώπους μία ταυτότητα. Ξέρουμε πως οι ταυτότητες, ειδικά οι συλλογικές, είναι κρίσιμο στοιχείο για την πολιτική δραστηριοποίηση, για τη δυνατότητα των ανθρώπων να κινητοποιούνται. Οι νέοι λοιπόν γίνονταν «ΕΠΟΝίτες», έμπαιναν σε μία συλλογικότητα, αποκτούσαν ένα αίσθημα του «συνανήκειν» και συλλογικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας, δίνοντας έτσι στη ζωή και τη δράση τους ένα νέο όραμα και νόημα, συλλογικό, για αυτό και πολύ ισχυρό. Και αυτήν την ταυτότητα του ΕΠΟΝίτη την συγκροτούσαν και τα ίδια τα μέλη της ΕΠΟΝ, χωρίς να υπερισχύει κάποιος φόβος πως αυτό θα αλλοίωνε τον αριστερό χαρακτήρα της οργάνωσης.

Τέλος, μέσα σε όλα αυτά πρέπει να τονιστεί και η πολύ μεγάλη δικτύωση που είχε η ΕΠΟΝ, ακόμη και σε συνοικιακές ποδοσφαιρικές ομάδες, αναζητώντας κάθε τρόπο για να έρθει σε επαφή με τους νέους ανθρώπους. Πάνω από όλα βέβαια, η ΕΠΟΝ βλάστησε πάνω στο εύφορο χώμα της νεανικότητας, της αίσθησης των νέων και χωρίς πολλές δεσμεύσεις ανθρώπων πως στις συντριπτικές συνθήκες της Κατοχής δεν είχαν τίποτα να χάσουν ή έστω πως αυτό που είχαν να χάσουν ήταν μικρό μπροστά σε αυτό που τους στερούνταν.

Στο δια ταύτα λοιπόν. Η ΕΠΟΝ κατάφερε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο της τόσο μαζικής και αγωνιστικής οργάνωσης των νέων επειδή προσέφερε ένα πεδίο υλικής και ψυχολογικής Αντίστασης, επειδή παρείχε ένα πεδίο συν-διαμόρφωσης μίας συλλογικής ταυτότητας και επειδή οργάνωσε την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και ειδικά των νέων με βάση τις άμεσες βιοτικές και πνευματικές ανάγκες τους. Όμως, όλα αυτά είχαν νόημα, μόνο επειδή η ΕΠΟΝ ήταν απολύτως ανοιχτή στη μαζική συμμετοχή νέων ανθρώπων, χωρίς υψηλά προαπαιτούμενα, επειδή γνώριζε πως δεν μπορείς να φτιάξεις αριστερούς έξω από την Αριστερά! Και έτσι ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε μια «Αριστερά του αποτελέσματος». Μέσα από αυτά κατάφερε να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα, να εντείνει τον ριζοσπαστισμό εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν είχαν καμία σχέση με την Αριστερά και τις αρχές της μέχρι τότε, να τους προσφέρει ένα συλλογικό όραμα κοινωνικής αλλαγής το οποίο διαμόρφωσαν και οι ίδιοι. Μέσα από τα ευρύτερα ιδεολογικά υλικά της Αντίστασης, του πατριωτισμού και του αντιφασισμού οδήγησε τα μέλη της στην ιδεολογική και οργανωτική σχέση με την Αριστερά. Πατώντας πάνω σε νοήματα κυρίαρχα για τον κόσμο και αλλάζοντας το περιεχόμενό τους. Διότι, όπως μας λέει και πάλι η Οντέτ Βαρών- Βασάρ «ποτέ πριν και ποτέ μετά τόσοι πολλοί νέοι και νέες δεν διασταυρώθηκαν ενεργά με την πολιτική, με τη δράση, με την αριστερή ιδεολογία, με τρόπο που σημάδεψε για πάντα την προσωπικότητα και τη ζωή τους, πράγμα που μας επιτρέπει να μιλήσουμε για μια μοναδική συνάντηση». [4]

Είναι λοιπόν όλα αυτά μια κόκκινη κλωστή την οποία μπορούμε να ακολουθήσουμε και σήμερα; Λέμε πως ναι, είναι. Είναι η κεντρική λογική των όσων περιγράφηκαν ενσωματώσιμη στις σημερινές μας πολιτικές δράσεις, μέσα από τις οργανώσεις της Αριστεράς, τις παραδοσιακές συλλογικότητες και φορείς αλλά και από τα πρωτοπόρα εγχειρήματα, όπως τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης; Μας διδάσκουν όλα αυτά – ιδού λοιπόν τώρα – πως πολιτική είναι κατά βάση όχι το τι (ριζοσπαστικό, αριστερό κλπ) λες αλλά το τι κάνεις; Μας δείχνουν όλα αυτά την ανάγκη να δημιουργούμε μαζικές νεανικές συλλογικότητες, να προωθούμε ριζοσπαστικές νεανικές ταυτότητες σε κόσμο που δεν έχει σχέση με την Αριστερά χωρίς να φοβόμαστε για την αλλοίωσή μας; Μας δείχνουν ότι το κρίσιμο είναι κάθε φορά να ορίζει κανείς τις βασικές διαχωριστικές γραμμές (ανάμεσα στον πατριωτισμό και την προδοσία τότε, στην απόρριψη και στην υποστήριξη του Μνημονίου σήμερα, στην αντίσταση και στην αποδοχή πάντα) και μέσα από αυτές, μέσα από ευρύτερα μέτωπα, λαϊκές κινητοποιήσεις και ιδεολογικές αναφορές να οδηγούμε στην πολιτική και ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση; Ναι. Χωρίς εύκολες αναλογίες και συμψηφισμούς, αλλά αναμφίβολα ναι. Και πάνω από όλα με την υπόμνηση του Μαρξ να ηχεί τα αυτιά μας: «Η κομμουνιστική επανάσταση δεν μπορεί να αντλεί την ποίηση της από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον». Αυτό έκανε η ΕΠΟΝ, αυτό θα κάνουμε κι εμείς σήμερα.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Αλέξης Τσίπρας - Αλεξανδρούπολη: Παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την παραγωγική ανασυγκρότηση

πηγή left.gr

Ομιλία του προέδρου της κ.ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα στην Αλεξανδρούπουλη


Παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την παραγωγική ανασυγκρότηση


Φίλες και φίλοι,

Είναι ιδιαίτερη χαρά να βρίσκομαι ανάμεσα σας, ανταποκρινόμενος στην υπόσχεση που έδωσε στη συνάντησή μου με τους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας του Νομού, που με επισκέφτηκαν στη Βουλή για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη σχεδιαζόμενη επένδυση εξόρυξης χρυσού.

Αγαπητοί φίλοι, το μήνυμα που δίνει η παρουσία μου σήμερα μαζί σας για να κουβεντιάσουμε τους εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης του τόπου σας, είναι ότι όλοι όσοι εναντιωνόμαστε σε πειρατικές επενδύσεις που λεηλατούν το περιβάλλον, τους φυσικούς και υλικούς πόρους, δεν είμαστε εχθροί της ανάπτυξης.
Αντιθέτως, είμαστε εχθροί της καταστροφής.
Η ανάπτυξη δεν είναι συνώνυμο της καταστροφής.
Η ανάπτυξη είναι το αντίθετο της καταστροφής, όταν γίνεται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, με σχεδιασμό την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του ανθρώπινου δυναμικού και έχει στόχο τη διαρκή κοινωνική ανταποδοτικότητα.
Αυτή την ανάπτυξη εμείς σχεδιάζουμε.
Αυτήν την ανάπτυξη οραματιζόμαστε.
Και αυτή η ανάπτυξη δε περνά ούτε μέσα από τα μνημόνια που στόχο έχουν να μετατρέψουν τη χώρα σε αποικία χρέους στους δανειστές της, ούτε από τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που θέλουν εργαζόμενους με μισθούς Βουλγαρίας, ούτε από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και τη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.

Έχουμε τη τύχη να ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο. Χρόνια ολόκληρα, όμως, χαραμίζαμε τις δυνατότητές του, αφήναμε αναξιοποίητες τις δυνατότητές του, δεν είχαμε σχέδιο  παρά μόνο για όσα η διαπλοκή της οικονομικής με τη πολιτική εξουσία, βάφτιζε ως ανάπτυξη για να επωφεληθεί της υπεραξίας εργολαβιών που στοίχιζαν στο ελληνικό δημόσιο τις περισσότερες φορές τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο από ότι στοίχιζαν αντίστοιχα έργα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Και αυτή η διαπλοκή της οικονομικής με την πολιτική εξουσία, αφού ξεκοκάλισε όλα τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όλους τους αναπτυξιακούς πόρους, πόροι που δικαιούνταν ο ελληνικός λαός και που έδινε από το υστέρημά του ο ελληνικός λαός, και τα ξεκοκάλισε όλα αυτά χωρίς να αφήσει πίσω στοιχειώδεις αναπτυξιακές υποδομές που θα μπορούσαν να μας προστατεύσουν τώρα στη περίοδο της κρίσης. Αυτή λοιπόν η ίδια διαπλοκή, οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι  ψάχνουν να βρουν τρόπους, σε συνεργασία με ξένα αρπαχτικά, να επωφεληθεί και την περίοδο της κρίσης.

Και η κυβέρνηση, το ίδιο πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα, που την έριξε στα βράχια συνεχίζει να εργάζεται, να δουλεύει για χάριν αυτής της διαπλοκής.
Για χάρη της ντόπιας αλλά και της ξένης διαπλοκής τώρα.
Για χάρη των εγχώριων νταβατζήδων –για να θυμηθώ  μια έκφραση που κάποτε είχε ενοχλήσει πολλούς- αλλά και των διεθνών αποικιοκρατών, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν μια χώρα τριτοκοσμική, όπου έρχονται και με αντάλλαγμα χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς, θέλουν να απομυζήσουν το πλούτο της χώρας, τον φυσικό πλούτο της χώρας μας, αφήνοντας πίσω τους τα ρημάδια της περιβαλλοντικής καταστροφής και τα ερείπια της οικονομικής λεηλασίας.
 
Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία του χρυσού και στη Χαλκιδική και εδώ στη Θράκη. Η ιστορία, η διαχρονική αυτή υπόθεση της διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Και τώρα της συνεργασίας της  ντόπιας διαπλοκής με  την ξένη διαπλοκή.

Με αντίτιμο κάποιες ελάχιστες και χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας έρχονται να καταστρέψουν τις περιβαλλοντικές και αναπτυξιακές δυνατότητες μια ολόκληρης περιοχής.
Έρχονται να λεηλατήσουν, να κερδοσκοπήσουν και να φύγουν.

Μας λένε πολλοί ότι αυτό απαιτεί η ανάπτυξη.
Ας μας πούνε όμως, γιατί δε κάνουν το ίδιο και στις δικές τους ανεπτυγμένες χώρες; Γιατί δεν έχετε δει τα τελευταία χρόνια σε κάποια από τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες τέτοιου είδους επενδύσεις.
Γιατί δε κάνουν το ίδιο και στο τόπο τους;
Γιατί όπου στον πλανήτη υπάρχει εξόρυξη χρυσού και συσσωρεύονται οι χρυσοθήρες, το περιβάλλον καταστρέφεται και οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν και αγωνίζονται για να σώσουν το τόπο τους και τη ζωή των παιδιών τους;

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Ο Τσάβες και ο Διάβολος


Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Πιο πολύ από τη θλίψη και τα δάκρυα του λαού της Βενεζουέλας, των φίλων και συντρόφων του σε όλο τον κόσμο, προσδίνει αξία στον Τσάβες η διπλωματική αλλά ολοφάνερη μεταθανάτια αποδοκιμασία του, οι εκδηλώσεις ανακούφισης και σε ορισμένες περιπτώσεις απροκάλυπτης χαράς των εχθρών του.
Για τους οποίους ούτε και αποθανών δεδικαίωται ο Κομαντάντε του Καράκας, όπως δείχνουν τα συλλυπητήρια μηνύματά τους -επί της ουσίας σχεδόν συγχαρητήρια στη λαιμαργία τους.
Ο Ομπάμα βλέπει να αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Βενεζουέλας -δεν βλέπει την ώρα να πέσει στο πετρέλαιο δηλαδή. Ο πρόεδρος της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων πανηγυρίζει γιατί πέθανε ο τύραννος που κρατούσε το λαό της Βενεζουέλας στο φόβο. Ο Καναδός πρωθυπουργός βλέπει μια μεταβατική περίοδο και εύχεται την πρόσβαση της Βενεζουέλας σε ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον. Και στα ίδια μοτίβα κρυφής χαράς και φανερής προσδοκίας κινούνται όλα τα μηνύματα ηγετών και παρατρεχάμενων της δύσης.
Επί της ουσίας, όπως καταλάβατε, το νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Βενεζουέλας αφορά στην προσπάθεια να πιεστούν, να δελεαστούν, να χειραγωγηθούν οι διάδοχοι του Τσάβες και οι πολίτες της χώρας. Και να εξαλειφθεί τώρα που εκείνος βγήκε από τη μέση αυτή η εστία του κακού στη ρημαγμένη από τους Γιάνκηδες Λατινική Αμερική. Να επιστρέψουν οι άτακτες χώρες στην πειθαρχία του δολαρίου και των αμερικάνικων πολυεθνικών. Και να αποκατασταθεί επιτέλους η καπιταλιστική τάξη σε μια περιοχή του κόσμου που βγάζει τη γλώσσα της στις συνταγές, στους μονόδρομους, στην αγριότητα της νεοφιλελεύθερης απολυταρχίας.
Μια νέα μάχη αρχίζει συνεπώς εκεί κάτω -και όχι μόνο. Η προσπάθεια αποκαθήλωσης και συκοφάντησης της προσωπικότητας και του έργου του Τσάβες έχει διεθνή διάσταση. Φτάνει μέχρι την Ελλάδα, όπου άρχισαν ήδη τα μακάβρια δαγκώματα -με το νεκρό ακόμα άθαφτο. Στη Βενεζουέλα και στη Λατινική Αμερική γενικότερα θέλουν να αφανίσουν την προσπάθεια των λαών να πάψουν οι χώρες τους να είναι η πίσω αυλή των ΗΠΑ. Σε μας να αφανίσουν την ελπίδα .
Χθες ο Διάβολος ήταν εδώ... Μυρίζει ακόμα θειάφι, είπε κάποτε ο Τσάβες από το βήμα του ΟΗΕ, στο οποίο στεκόταν την προηγούμενη μέρα ο Μπους. Τώρα ας κρατάμε μάσκες, γιατί με το θάνατό του ο διάβολος ξεσάλωσε...

Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Πολιτικά ιδιοτελής ήταν η αγιοποίηση του Κων. Καραμανλή


Πηγή "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013
                                                               Δημ. Παπ.
Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί. Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η ιστορική, πολιτική ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων!


Αλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.
Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15 χρόνια από τον θάνατό του. Εν πρώτοις έχει απόλυτο δίκιο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που κατακεραύνωσε τις καιροσκοπικές «πειρατικές» απόπειρες του Αλέξη Τσίπρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη να οικειοποιηθούν ό,τι βόλευε τον καθένα από την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας ότι ο Καραμανλής υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, της Δεξιάς και μόνο της Δεξιάς. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να καυχιέται ο Σαμαράς ότι ακολουθεί την πορεία του Καραμανλή, όταν ο πατριάρχης της Δεξιάς έβγαλε έστω και τυπικά την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 εξαιτίας του «προδοτικού» ρόλου των ΗΠΑ και της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οργάνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός εκτελεί πειθήνια και άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως τις εντολές των Γερμανών και της τρόικας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και αφορά πρωτίστως τους δεξιούς ψηφοφόρους.

Ανακοίνωση της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την άθλια «Επιχείρηση Θέτις»

Η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το πογκρόμ εξαρτημένων ατόμων το βράδυ της 6ης Μάρτη
 
Ενώ χθες ψηφίστηκε το Νομοσχέδιο για τα Ναρκωτικά, το οποίο ανάμεσα στις πολλές διατάξεις αναφέρεται και στα ανθρώπινα δικαιώματα των ουσιοεξαρτημένων,  οι Υπουργοί Υγείας και Προστασίας του Πολίτη είχαν ήδη σχεδιάσει σε συνεργασία με το ΕΚΕΠΥ  (Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας) την Αστυνομία και το ΚΕΕΛΠΝΟ την επιχείρηση καταπάτησης δικαιωμάτων των εξαρτημένων ατόμων, με την κωδική ονομασία «Θέτις». Αντικείμενο αυτής της επιχείρησης ήταν να μεταφερθούν οι ουσιοεξαρτημένοι, το βράδυ της 6ης Μάρτη χωρίς τη συγκατάθεσή τους στο «κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα» για να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις, δίνοντας προσωπικά στοιχεία. Άραγε με βάσει ποια πρωτόκολλα και με ποιο σκοπό οργανώνει το Υπουργείο τέτοιες απόρρητες επιχειρήσεις; Γιατί το σχετικό έγγραφο ήταν απόρρητο; 

Για ακόμα μια φορά, η ελληνική μυθολογία «Θέτις», όπως η επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» το καλοκαίρι του 2012, επιστρατεύεται για να καλύψει το φασιστικό περιεχόμενο της «Υγειονομικής Αστυνομίας» των εμπλεκόμενων φορέων. Όμως, οι πρακτικές αναγκαστικής συγκέντρωσης ατόμων και ο εξαναγκασμός για την καταγραφή των προσωπικών και ιατρικών τους στοιχείων είναι απόλυτη καταπάτηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν οι ουσιοεξαρτημένοι αντιμετωπίζονται από τους Υπουργούς Υγείας και Προστασίας του Πολίτη, το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ) και το ΚΕΕΛΠΝΟ ως «μιαρά» και «περιττά» σώματα χωρίς δικαιώματα που υπόκεινται, χωρίς προσωπική συναίνεση σε μαζικό εξευτελιστικό έλεγχο.

Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι στην  «κατάσταση εξαίρεσης» που έχει επιβάλλει με βία και ωμότητα η τρικομματική κυβέρνηση και αναπαράγουν οι υποστηρικτές της, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι μια «πολυτέλεια», αλλά μια διαρκής και μόνιμη συνθήκη που δεν εξαιρείται.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
ΜΕΛΟΣ Π.Ο.Ε. - Ο.Τ.Α. (Α.Μ.: 175)
Ινάχου 134, Τ.Κ.: 212 00 ΑΡΓΟΣ
τηλ.: 2751061915 (18:00-20:00), 6937182675 (24hrs) φαξ: 2751061915



Άργος 05-03-2013
Αρ. πρωτ. 6

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

...ΑΡΓΙΑ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΙΑΣ...”
Τις συνέπειες της “διεύρυνσης” εφαρμογής του μέτρου της αργίας που επιβάλλει το “Μνημόνιο ΙΙΙ”, αντιμετωπίζουν τέσσερις συνάδελφοί μας εργαζόμενοι στο Δήμο Ναυπλιέων και ένας εργαζόμενος στο Δήμο Άργους-Μυκηνών.
Οι συνάδελφοι αυτοί, έχουν καταμηνυθεί από πολίτη για θέμα που αφορά έκδοση τυπικής οικοδομικής άδειας και βρίσκονται γι' αυτό κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Μετά την ισχύ του Ν.4093/2012 (Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την εφαρμογή του Μνημονίου ΙΙΙ), λόγω της παραπομπής τους σε πειθαρχικό έλεγχο, οδηγούνται σε αυτοδίκαιη αργία με περικοπή μισθού μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος. Αξιοσημείωτο είναι ότι για την ίδια υπόθεση, έχουν βρεθεί κατηγορούμενοι συνολικά 7 τεχνικοί υπάλληλοι δημοσίων υπηρεσιών, 3 διαφορετικών φορέων, από τους οποίους οι 4 στην ίδια υπηρεσία και επίσης ότι οι μηνύσεις που έχουν κατατεθεί από το ίδιο πρόσωπο για την ίδια υπόθεση, είναι πάνω από 100 (!) και αφορούν σε όλους όσους έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλακεί στην υπόθεση, δηλαδή περίπου 20 άτομα!!! Πρόκειται για δημόσιους/δημοτικούς υπαλλήλους ελεγκτές – τεχνικούς, μέλη συμβουλίων και επιτροπών που λειτουργούν ενδοϋπηρεσιακά, για πραγματογνώμονες – μηχανικούς διορισμένους από το δικαστήριο, ακόμη και για υπαλλήλους-ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης! Επίσης, από τον ίδιο και για την ίδια υπόθεση έχουν καταμηνυθεί και πολίτες, ιδιώτες μηχανικοί, ακόμη και αιρετοί, που είτε σχετίζονται με το θέμα, είτε με τη λειτουργία των υπηρεσιών.
Η εφαρμογή της αυτοδίκαιης αργίας με τις διατάξεις του Μνημονίου ΙΙΙ στην περίπτωση αυτή (που δεν είναι η μοναδική), αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση: Πρακτικά στη μη λειτουργία των υπηρεσιών. Θα διαλυθεί και ότι έχει απομείνει να λειτουργεί και που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί μόνο με το φιλότιμο των εργαζόμενων. Με λίγα λόγια, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ....
Τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης δε, όταν αναφέρονται σε τέτοιες περιπτώσεις μιλάνε για “διατάξεις του νόμου περί διαφθοράς δημοσίων υπαλλήλων και οι αρμόδιοι υπουργοί διατείνονται ότι δήθεν θα πατάξουν τη διαφθορά και θα εξυγιάνουν τις δημόσιες υπηρεσίες απομακρύνοντας τους “επίορκους”. Οπότε, όταν στη συνέχεια κάποιοι θα οδηγηθούν στην απόλυση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να έχουν ήδη απαξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας.
Παραλείπουν” όμως να μας πούνε κάποιες ... λεπτομέρειες:
  • Το νομοθετικό πλαίσιο περί πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων και πριν την ισχύ των διατάξεων του Ν.4093/2012 προέβλεπε τα παραπτώματα και τις πειθαρχικές ποινές που μπορούσαν να επιβληθούν στους υπαλλήλους, στις οποίες περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων, η στέρηση μισθού, η θέση σε αργία -αυτοδίκαιη ή δυνητική- έως και η παύση, καθώς και άλλες, ανάλογα με το παράπτωμα κάθε φορά κατά την κρίση του αρμόδιου πειθαρχικού συμβουλίου. Αυτό που μπαίνει τώρα όμως ως καινούργιο στοιχείο με το Ν. 4093/2013, είναι η άμεση απομάκρυνση από την εργασία και η στέρηση μισθού με μόνη την παραπομπή για εξέταση του θέματος. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΚΡΙΘΕΙ Η ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΜΟΔΙΑ ΟΡΓΑΝΑ! ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΟΧΙ ΩΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΙΟΤΙ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ! ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΗΡΘΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ Ο Ν. 4093/2012 ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.
  • Για τις περιπτώσεις, όπου τεχνικοί κυρίως υπάλληλοι παραπέμπονται στα δικαστήρια, που είναι ομολογουμένως συχνότατες, αποσιωπάται το γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταλήγουν στην αθώωσή τους.
  • Τελευταία έχουν δει το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις όπου δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί ελέγχονται πέραν άλλων και πειθαρχικά, διότι εμφανίζονται να έχουν στην κατοχή τους μεγάλα χρηματικά ποσά, δυσανάλογα των εσόδων που δηλώνουν στην εφορία. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι η δίωξη τέτοιων περιπτώσεων θα μπορούσε να γίνει οποτεδήποτε και με το προϊσχύον θεσμικό πλαίσιο (εννοείται σχετικά με τους πειθαρχικούς ελέγχους των δημοσίων/δημοτικών υπαλλήλων) αν υπήρχε η βούληση της πολιτείας.
Αυτά, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να αποκατασταθεί επιτέλους η αλήθεια και να μην παραμυθιάζεται ο κόσμος ότι με τον τρόπο αυτό θα παταχθεί η διαφθορά και οι επίορκοι ή ότι πρόκειται για “νόμο περί διαφθοράς δημοσίων υπαλλήλων”, όπως χαρακτηριστικά διαδίδουν κάποιοι.
Οι νέες αυτές ρυθμίσεις που επιβάλλει το “Μνημόνιο ΙΙΙ”, όχι μόνο δεν θα συμβάλλουν στην πάταξη της διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση ή στην αυστηρή τιμωρία των αποδεδειγμένα παράνομων πράξεων και ούτε φυσικά στη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά αντιθέτως, το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν, είναι καταρχήν να αδρανοποιηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες με την απομάκρυνση -δια της αυτοδίκαιης αργίας- των υπαλλήλων με την υποβολή μηνύσεων και καταγγελιών για διάφορους ...απίθανους λόγους, από όποιον μπορεί να έχει κάποιο μικρό ή μεγάλο συμφέρον, ενδοϋπηρεσιακά ή εξωϋπηρεσιακά. Δηλαδή, “πεδίο δόξης λαμπρό” για εκβιασμούς και ενδεχόμενες παράνομες πράξεις. Το αποτέλεσμα θα είναι από τη μια να προάγεται τελικά η ανομία και από την άλλη, ο κάθε υπάλληλος να είναι έκθετος στην αυθαιρεσία της Διοίκησης.
Όμως, μήπως τελικά αυτά είναι που επιδιώκονται;
Διότι, είναι ολοφάνερο πλέον, ότι για αυτά που η συγκυβέρνηση θέλει να περάσει το επόμενο διάστημα (ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημοσίων αγαθών, δημόσιας γης, κλπ), χρειάζεται μόνο ότι εξυπηρετεί τα αντίστοιχα ιδιωτικά συμφέροντα. Η αποψίλωση και η απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών που επιτυγχάνεται και με τη στοχοποίηση των υπαλλήλων, σίγουρα βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.
Είναι επίσης ολοφάνερο, ότι εκτός από αδρανείς υπηρεσίες, η κυβέρνηση χρειάζεται και φοβισμένους εργαζόμενους που δεν θα διαμαρτύρονται και δεν θα διεκδικούν. Και με αυτή την έννοια, ο Ν. 4093/12 είναι ένα πρώτης τάξεως εργαλείο τρομοκράτησης των εργαζόμενων και ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, αφού η συμμετοχή σε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, κλπ, μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν ως “ανάρμοστη συμπεριφορά” και να θέσουν σε αυτοδίκαιη αργία τον εργαζόμενο που συμμετέχει.
Για όλους αυτούς τους λόγους,
δηλώνουμε την πρόθεσή μας ως σωματείο εργαζομένων να ασκήσουμε όλα τα ένδικα μέσα για την κατάργηση των αντισυνταγματικών διατάξεων του Ν. 4093/2012 και καλούμε όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς να κάνουν το ίδιο. (Επισημαίνεται ότι η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. & η ΑΔΕΔΥ έχουν ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας).
Επιπροσθέτως, καλούμε τους Δημάρχους του νομού να θέσουν το θέμα στα αντίστοιχα συνδικαλιστικά τους όργανα, Π.Ε.Δ. Πελοποννήσου και Κ.Ε.Δ.Ε. και να λειτουργήσουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Για τη συγκεκριμένη περίπτωση διωκόμενων συναδέλφων, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και τη συμπαράστασή μας και καλούμε τους Δημάρχους Ναυπλιέων και Άργους-Μυκηνών να διερευνήσουν και να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα που τους δίνει ο νόμος προς την κατεύθυνση να μην υλοποιηθούν αποφάσεις θέσης σε αργία των συναδέλφων.
Και τέλος, καλούμε όλους τους πολίτες να σκεφτούν και να αναλογιστούν τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά τους (τι σημαίνει να βγει σε αργία με τον τρόπο αυτό ο δάσκαλος του παιδιού τους στο σχολείο, ο γιατρός του νοσοκομείου, η βρεφονηπιοκόμος του δημοτικού παιδικού σταθμού ή ο υπάλληλος της ΔΟΥ π.χ. αν δεν προχωρά σε κατάσχεση του σπιτιού τους επειδή χρωστάνε το χαράτσι ή τη δόση της εφορίας, κλπ. γιατί κι αυτοί υπάλληλοι είναι που διέπονται από το ίδιο νομοθετικό πλαίσιο...) και να συνειδητοποιήσουν, ότι η πολιτική της συγκυβέρνησης, της τρόϊκας και των μνημονίων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα και το λαό της στην καταστροφή με κάθε τρόπο.
ΑΥΤΟΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ.
ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ, ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ
ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

για το Δ.Σ. του Σ.Ε.Τ.Α. Αργολίδας
Η Πρόεδρος
Ευαγγελία Τσατσούλη-Παπαγεωργοπούλου
Η Γεν. Γραμματέας
Βασιλική Διαμαντοπούλου

  Αντώνης Ρουπακιώτης  /   Θα είχαμε τελειώσει νωρίτερα με τη Χρυσή Αυγή αν ο Σαμαράς δεν μας σταμάταγε ΠΟΛΙΤΙΚΗ     3’ 12.10.20  11:15     ...