Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Αυτήν τη θλίψη να ξεκάνουμε!


Αυτήν την λαίλαπα που αλλάζει τομάρι κατά διαστήματα όπως και τα ονόματά της, από πράσινη γαλάζια, από γαλάζια ,γαλαζοπράσινη κι ύστερα παρδαλή και πάλι από την αρχή, είναι στο χέρι σου να τη δαμάσεις ,να την διαμελίσεις και να την κλείσεις δια παντός μέσα στον ασκό που ύφαινες με το γινάτι σου και την απόγνωσή σου χρόνια τώρα.
Αυτόν τον τυφώνα που ενέσκηψε στον τόπο σου ισοπεδώνοντας συνειδήσεις, λυγίζοντας την περηφάνεια, τσακίζοντας  ανοχές και αντοχές, αποδεκατίζοντας ό,τι στεκόταν ακόμα ορθό, αποσαθρώνοντας  πλήρως τα υστερνά  ερείπια αυτής της πολυπαθημένης χώρας, είναι στο χέρι σου να τον χαλιναγωγήσεις, να τονε δέσεις στο άρμα του ήλιου πάνω από τον τόπο σου, άλλη ζημιά να μην μπορεί να προξενήσει, πλέον κακό  μην δύναται να πράξει.

Ολετήρες της νηνεμίας σου, μετέτρεψαν τις απαντοχές σου σε συσσίτια έξωθεν των ΚΑΠΗ και σε προαύλια εκκλησιών, αποξηράνανε τις προσδοκίες σου και τις κρεμάσανε ωσάν πλοκάμια χταποδιού στο σύρμα,- δόρπιον  για τους ‘συνευρωπαίους’ του Βορρά, αφυδατώσανε κάθε σου χλωρή σκέψη για μέλλον, εσού και των παιδιών σου.
Κορυβαντιούν καθημερινά στον νιβορό σου ως προς το ποιος τους θα οικειοποιηθεί  τα  του μετά του πλιάτσικου του σπιτικού σου, ποιος θα καρπωθεί τις τελευταίες σου δυνάμεις, ποιος  θα βάλει παραμάσχαλα τις τελευταίες σου ανάσες, πώς θα διαμοιραστούν τα ιμάτιά σου, ποιος τους θα λιανίσει την σάρκα σου.

Αυτές τις ύαινες που επέδραμαν στην αξιοπρέπειά σου, κυνήγησέ τις! Χούγιαξέ τις μακρυά από τον τόπο σου κι απ’ τη αυλή σου! Κυνήγησέ τις όσο πιο αλαργινά γίνεται,  ώστε να ΄βρουν τον δρόμο τους για τα ανήλιαγα, καταχθόνια λαγούμια τους, το φυσικό τους περιβάλλον.  Εκεί, όπου δεν δονείται καρδιά καμμιά,  μήτε σφυγμός αφουγκράζεται, παρά μονάχα χνώτα ρυπαρά, σαν δαύτα που μολύνουν από καιρό τον τόπο σου.
Νοιώσε και πάλι πολίτης και πολίτιδα! Σκίσε την ταυτότητα του υπηκόου, κάνε την κομμάτια, άδραξε τη μέρα, άδραξε την ελπίδα από τα μαλλιά και κάνε την σημαία σου.
Βγάλε από την παλιοκασέλα όλη την οργή και το γινάτι σου, ό,τι  σου έμαθε να μην σκύβεις, να μην λυγάς, κι αμόλυσέ τα πάνωθέ τους φορτωμένον ποταμό, να τους εκβάλει στον πλέον σκοτεινό τον βόθρο, στην πιο βαθιά χαραματιά του ερέβους και της ιστορίας. Να εξαφανιστούν ολοσχερώς, να μην υπάρξουνε ποτέ πια, μήτε ως κακή ανάμνηση!
Για να μπορείς να στέκεσαι ορθός απέναντι στο βλέμμα του παιδιού σου, απέναντι στα αδυσώπητα ερωτηματικά του.
Έσο το δαυλί που θα βάλει τη φωτιά στην αλεποφωλιά τους, έσο και το λιθάρι το που θα θρυμματίσει το προσωπείο τους για να το κάνει μύρια κομμάτια.
Γίνε η σπίθα, η που θ’ ανάψει την πυρά, μέσα στην οποία θα κατακαούν αντάμα με τις βλέψεις τους.
Μην τους αφήνεις να διαβούν! Γκρέμισε γιοφύρια, άνοιξε τάφρους! Αντιστάσου!
Αν δεν αρκείσαι στο ξεροκόμματο που σου πετάνε –αν και όποτε- σαν στο σκυλί, αν απηύδησες από το ψέμα και την αναλγησία τους, αν θρηνείς κάθε που δεκατριάχρονες Σάρες χάνουν τη ζωή τους επειδή δεν μπόρεσες να χουχουλίσεις και να ζεστάνεις την παιδική ψυχούλα τους, αν έχεις φυλάξει ακόμα μια σταλιά αξιοπρέπειας , αυτοσεβασμού και περηφάνιας, αν επιλέξεις να ορθοποδήσεις από το να σέρνεσαι, αντιστάσου!  Δείξε τό τους  με όλους τους τρόπους. Με όσους μπορείς, και με τους άλλους τόσους που θα ΄βρεις.
Στάσου πλατάνι στιβαρό απέναντι στην κατεβασιά τους. Μην σε τσακίσουν. Τσάκισέ τους!
‘Πάσχιζε ολημερίς να διαβεί με τη χαρά του απέναντι. Τους μπόδαγε η κατεβασιά της θλίψης΄ , λέει ο ποιητής.
Αυτήν τη θλίψη να ξεκάνουμε!

ΦωτοΜότσης





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

  Αντώνης Ρουπακιώτης  /   Θα είχαμε τελειώσει νωρίτερα με τη Χρυσή Αυγή αν ο Σαμαράς δεν μας σταμάταγε ΠΟΛΙΤΙΚΗ     3’ 12.10.20  11:15     ...