Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Η νεοφιλελεύθερη επίθεση στο δημόσιο χώρο. Το παράδειγμα της παραλίας Καραθώνα


του Ηλία Παπαδόπουλου


Η ενασχόληση μας με τα ζητήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε τα πολλά και σημαντικά ανοιχτά τοπικά μέτωπα. Με αυτή τη σκέψη
αναδημοσιεύω κείμενό μου για την Καραθώνα που γράφτηκε για την ενημέρωση του αθηναϊκού κυρίως κοινού και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα  ecoleft. Το αργολικό κοινό ας μου συγχωρέσει κάποιες λεπτομέρειες που σε αυτό είναι γνωστές. Άλλωστε όσες και όσοι διαβάσουν το κείμενο θα διαπιστώσουν ότι το βάρος του πέφτει αλλού και όχι στο περιγραφικό μέρος.   


           Η κυβερνητική επίθεση σε μία σειρά εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών συνεχίζεται αμείωτη. Στην πρώτη γραμμή των κυβερνητικών στοχεύσεων είναι η άρση του δημόσιου χαρακτήρα αγαθών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και χώρων και η ιδιωτικοποίησή τους. Το παρόν άρθρο θα επιχειρήσει να κωδικοποιήσει την συστημική πολιτική και να σκιαγραφήσει το πώς πρέπει να απαντήσουμε για να διεκδικήσουμε την ιδεολογική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο μία από τις πιο όμορφες αργολικές παραλίες. 
    
Η παραλία της Καραθώνας βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πόλη του Ναυπλίου και αποτελεί την κύρια καλοκαιρινή διέξοδο για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής αλλά και για τους πολυάριθμούς επισκέπτες της, Έλληνες και ξένους. Πρόκειται για μία περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, σχεδόν αδόμητη, με σημασία που δεν περιορίζεται στο παραλιακό της μέτωπο. Στον ευρύτερο χώρο της, σε μεγάλο βαθμό δεντροφυτεμένο δίνεται η ευκαιρία για ποικίλες δραστηριότητες.
Το κατά πόσο όμως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θα διατηρηθεί ή όχι θα κριθεί το επόμενο διάστημα καθώς η «Διυπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, ήδη από την περασμένη άνοιξη, αποφάσισε να μεταβιβάσει στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου – ΤΑΙΠΕΔ Α.Ε κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή το «Κτήμα Καραθώνα», συνολικής έκτασης 1911 στρεμμάτων. Πρόκειται για μία τεράστια έκταση η οποία περιλαμβάνει το παραθαλάσσιο μέτωπο της Καραθώνας και τον ευρύτερο χώρο της, ήδη υφιστάμενους δρόμους, μία δεξαμενή, το εκκλησάκι της Κατακεκρυμμένης, ιδιαίτερης πολιτισμικής αξίας, δασικές, χορτολιβαδικές και δημοτικές εκτάσεις!
Η ακριβής μορφή της «αξιοποίησης» δεν είναι ακόμα γνωστή, αλλά το σίγουρο είναι ότι μέσω της επικείμενης ιδιωτικοποίησης οι κάτοικοι της περιοχής δεν θα έχουν κανένα λόγο και κανέναν έλεγχο, αφού αυτή παραδίδεται εν λευκώ σε ένα Ταμείο που λειτουργεί αδιαφανώς, κυριολεκτικά σαν μια “μαύρη τρύπα”, με μοναδικό στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με τα αντίστοιχα έσοδα να πηγαίνουν κατευθείαν στους δανειστές. 
   Αυτό σημαίνει ότι τίποτα από αυτά που έχουν καταγραφεί στη συνείδηση του λαού της Αργολίδας -και όχι μόνο- για την περιοχή της Καραθώνας δεν θεωρείται πια δεδομένο. Γιατί η Καραθώνα για την τοπική κοινωνία αποτελεί σημείο αναφοράς που έχει συνδεθεί, όχι μόνο με τα καλοκαιρινά μπάνια στη θάλασσα και τη χρήση της παραλίας, αλλά και με πλήθος άλλων δραστηριοτήτων στην ευρύτερη περιοχή (υπαίθρια γλέντια, Καθαρές Δευτέρες, Πάσχα, Πρωτομαγιές, συναυλίες, βόλτες, άθληση, κοινωνικές εκδηλώσεις...) και για το λόγο αυτό αποτελεί διαχρονικά λαϊκή περιουσία ανεκτίμητης αξίας[1]».
Η ευρύτερη περιοχή της Καραθώνας αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και σημαντικά προβλήματα. Το βασικότερο είναι η λειτουργία της χωματερής ( ! ) του Δήμου σε  κοντινή απόσταση. Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά, ξεκινάνε από απλές οσμές, οι οποίες πολλές φορές συνοδεύονται και από αποκαΐδια από τις φωτιές που ξεσπάνε. Επίσης ο τρόπος αδειοδότησης και λειτουργίας των καταστημάτων που λειτουργούν σε αυτή είναι τουλάχιστον αδιαφανής. Πρόκειται για προβλήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση όλων των προηγούμενων δημοτικών αρχών, των οποίων οι ευθύνες  γίνονται ακόμα μεγαλύτερες γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν απαξιώσει σοβαρές και συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις που έχει καταθέσει η δημοτική κίνηση «Άλλη Πρόταση», στην οποία συμμετέχει και ο δικός μας χώρος.

Το μοντέλο αυτό, πιστεύω, ότι μπορεί να γενικευθεί για να αναλύσουμε συνολικά την επίθεση που δέχονται τα δημόσια αγαθά πάνω στους εξής άξονες:
α) Εδώ και χρόνια εφαρμόζεται μία πολιτική που, συνειδητά ή ασυνείδητα απαξιώνει οτιδήποτε το δημόσιο από τη διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της ενέργειας και των λιμανιών έως το νερό, τα πάρκα και τις παραλίες. Ας σκεφτούν οι αναγνώστες του παρόντος άρθρου, πόσες Καραθώνες μπορεί να σκεφτεί η καθεμία και ο καθένας στον τόπο του;
β) Παγίωση στη συνείδηση μεγάλης μερίδας των πολιτών, ακόμα και σε ψηφοφόρους μας της αντίληψης ότι αυτό που είναι αποτυχημένο και αναποτελεσματικό, πολλές φορές ακόμα και εχθρικό απέναντί του είναι το κράτος και ο δημόσιος χαρακτήρας του κατά περίπτωση φορέα ή αγαθού και όχι οι πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί.
γ) Η προβολή με όλη τη δύναμή που διαθέτουν τα συστημικά μέσα της  «σωτήριας» λύσης της ιδιωτικοποίησης. Αυτή θα προσφέρει εισροή κεφαλαίων, αποτελεσματική διαχείριση και ανάλογα με την περίπτωση διασφάλιση του μέγιστου δυνατού αριθμού θέσεων εργασίας ή ακόμα δημιουργία νέων.

Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας  για την τακτική μας και τις απόψεις που θα εκφράσουμε στο δίλλημα που θα τεθεί στην ελληνική κοινωνία το επόμενο διάστημα: δημόσια αγαθά ή ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση τους. Είτε αυτός της άρνησης και καταγγελίας των πολιτικών που εφαρμόζονται και η αφηρημένη διακήρυξη ιδεολογικών αρχών, είτε αυτός της αποδόμησης του νεοφιλελεύθερου λόγου όχι μόνο με την άρνηση   των πολιτικών που εφαρμόζονται και με προβολή των επιπτώσεων για τις τοπικές κοινωνίες «επενδύσεων» τύπου Costa Navarino, αλλά και με παράλληλη χάραξη συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων.
Για την Καραθώνα η πρώτη επιλογή θα σήμαινε να αντιταχθούμε στην ιδιωτικοποίησή της, να υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα της και να ζητήσουμε την απομάκρυνση της χωματερής του Δήμου. Η δεύτερη να κάνουμε όλα τα προηγούμενα αλλά ταυτόχρονα να εξηγήσουμε ότι η απομάκρυνση της χωματερής προϋποθέτει όχι μόνο το σχεδιασμό Χ.Υ.Τ.Υ από την πολιτεία αλλά και τη συμμετοχή των δημοτών σε πρόγραμμα ανακύκλωσης και ότι η λειτουργία των όποιων καταστημάτων πρέπει να γίνεται με αξιοκρατικό σύστημα αδειοδότησης και συγκεκριμένους κανόνες ( ένταση μουσικής, εύρος ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων ). Επίσης μία στρατηγική ήπιας ανάπτυξης της παραλίας – δημοτικό κάμπινγκ, αθλητικό κέντρο, χάραξη πεζοπορικών και ποδηλατικών διαδρομών, που και ταιριάζουν με τη φυσιογνωμία της και μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία θέσεων εργασίας και να επιμηκύνουν την τουριστική περίοδο.   
Θέση του παρόντος άρθρου είναι ότι μόνο εάν βαδίσουμε τον δεύτερο δρόμο θα διεκδικήσουμε βάσιμα την ιδεολογική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία και ότι για να το κάνουμε αυτό δεν πρέπει να φοβηθούμε καθόλου να συγκρουστούμε με παγιωμένα συμφέροντα που υπάρχουν δυστυχώς παντού. Και αυτά δεν έχουν πάντα τη μορφή του μεγαλοκαπιταλιστή με το πούρο…
Εάν το πράξουμε και παράλληλα συντονίσουμε τις αντιστάσεις των τοπικών κοινωνιών πραγματικά έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε συνθήκες ρήξης και ανατροπής. Το κατά πόσο θα συμβάλουμε στην ώριμη πια κοινωνική επιθυμία για ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της είναι αυτό για το οποίο θα κριθούμε το επόμενο διάστημα.




[1] Από το δελτίο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ναυπλίου με τίτλο «Η Καραθώνα δεν είναι για πούλημα» 28.5.2013.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

  Αντώνης Ρουπακιώτης  /   Θα είχαμε τελειώσει νωρίτερα με τη Χρυσή Αυγή αν ο Σαμαράς δεν μας σταμάταγε ΠΟΛΙΤΙΚΗ     3’ 12.10.20  11:15     ...