Σκέψεις για την κοινωνική αλληλεγγύη εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης. Όρια και προοπτικές.

 

Του Ηλία Παπαδόπουλου

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής 3.3. το χαριστικό παζάρι αλληλεγγύης που διοργάνωσε το Αντιφασιστικό – Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αργολίδας στο Εργατικό Κέντρο Ναυπλίου. Η επιτυχία αυτή όμως έχει γεννήσει στον συντάκτη του παρόντος άρθρου ανάμικτα συναισθήματα.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Πραγματικά συγκινητική ήταν η ανταπόκριση των πολιτών της περιοχής μας. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν συγκέντρωσαν μία σημαντική ποσότητα τροφίμων και ρούχων που διανεμήθηκαν σε οικογένειες που τα είχαν απόλυτη ανάγκη, όπως και βιβλίων και παιχνιδιών που δόθηκαν στους μικρούς μας φίλους. Το ίδιο ισχύει και για τους οργανωμένους φορείς της περιοχής μας, τους συλλόγους των εκπαιδευτικών, το Δικηγορικό Σύλλογο καθώς και μία σειρά πολιτιστικά κ.α σωματεία.

Το ίδια σημαντικά όμως είναι τα οφέλη για τα μέλη του Α-Α-Μ. Η εμπειρία που αποκτήθηκε είναι ιδιαίτερα πολύτιμη καθώς είναι η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε η διοργάνωση μίας μέρας αλληλεγγύης τέτοιου μεγέθους στην Αργολίδα. Οι συντροφικές σχέσεις δυνάμωσαν, η δυναμική της αλληλεγγύης φάνηκε στην πράξη, οι τεχνητοί και κατασκευασμένοι διαχωρισμοί με βάση το φύλλο, τη θρησκεία, το χρώμα κατέρρευσαν, καθώς φάνηκε ολοκάθαρα ότι η κρίση μας αγγίζει όλους και η απάντηση πρέπει να είναι κοινή. Η επιτυχία του εγχειρήματος ανέδειξε τη σημασία της μετωπικής δράσης ( και ) στα θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης καθώς σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΣΥΡΙΖΑ, του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και ανένταχτοι συνεργάστηκαν αρμονικά για την επιτυχία του παζαριού.

Όσο σημαντικό όμως είναι να δούμε τα θετικά, άλλο τόσο είναι να δούμε και τα προβλήματα που αναδείχτηκαν. Καταρχήν η ζήτηση για τρόφιμα ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσαν να προμηθευτούν όλοι όσοι ζήτησαν, ενώ ο ρουχισμός, τα βιβλία και τα παιχνίδια που είχαν συγκεντρωθεί αποδείχτηκαν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες. Αυτό μας δείχνει που πρέπει να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειες μας σε κάθε ανάλογο μελλοντικό εγχείρημά μας.

Επιπρόσθετα, το γεγονός αυτό δείχνει ότι ακόμα και σε μικρές πόλεις όπως στο Ναύπλιο στις οποίες η κρίση είναι πιο «κρυφή» από ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης αγγίζουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό αριθμό οικογενειών.

Και εδώ πρέπει να τεθεί το ερώτημα. Μπορούν τέτοιες κινήσεις αλληλεγγύης να δώσουν συνολική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και να αντικαταστήσουν τις διαλυμένες δομές πρόνοιας που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προσφέρει η οργανωμένη πολιτεία;

Στο σημείο αυτό, πιστεύω, ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να απαντήσουμε ότι όχι. Όση ενέργεια και να αφιερώσουμε, όσο και να μαζικοποιήσουμε και να πολλαπλασιάσουμε παρόμοια εγχειρήματα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι προσπάθειες μας δίνουν μερική και όχι ολική, προσωρινή και όχι μόνιμη λύση στο πρόβλημα.

Αναγκαία προϋπόθεση για την συνολική λύση του προβλήματος είναι η κοινωνική και κινηματική μας δράση να συνοδεύεται και από πολιτική αντιπρόταση στις ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προκαλούν την σημερινή εξαθλίωση και αναγκάζουν τόσο σημαντικό αριθμό ανθρώπων να εξάρτιουνται από ανάλογες δράσεις αλληλεγγύης για την καθημερινή τους επιβίωση, η ανατροπή της κυβέρνησης, και της πολιτικής που υπηρετεί. Της πολιτικής που υπηρετήθηκε και από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις

Αναγκαίος όρος για να επανέλθουν οι ζωές μας σε φυσιολογικές συνθήκες είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης της αριστεράς, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, το να τεθούν οι ανάγκες των εργαζόμενων των αγροτών και της νεολαίας πάνω από τις ανάγκες των τραπεζών, των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και μιας μικρής μερίδας της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι η κοινωνικές δράσεις και η κοινωνική αλληλεγγύη είναι δευτερεύουσας σημασίας; Σε καμία περίπτωση. Οι προσπάθειες μας σε αυτόν τον τομέα πρέπει να ενταθούν το επόμενο διάστημα. Πάντα όμως ενταγμένες σε ένα συνολικότερο σχεδιασμό, με γνώση του ότι η κοινωνική παρέμβαση από μόνη της δεν αρκεί και πρέπει να είναι σε στενή αλληλεπίδραση με την πολιτική αντιπρόταση.

Η πολιτική αντιπρόταση θα δώσει τη συνολική απάντηση, ενώ η κοινωνική αλληλεγγύη θα διασφαλίσει, εκτός από την έστω και μερική βοήθεια στην επίλυση των προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετωπίζουν τόσοι συνάνθρωποί μας, ότι όσα λέμε σε πολιτικό επίπεδο δεν μένουν μία θεωρητική ανάλυση, αλλά πραγματώνονται σε συγκεκριμένη δράση στο σήμερα.

Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας. Και το δρόμο αυτό για να τον διανύσουμε πρέπει να βασιστούμε σε δίτροχο όχημα. Και σε αυτό το όχημα ο κοινωνικός τροχός και ο πολιτικός τροχός έχουν την ίδια σημασία. Αν τα καταφέρουμε όμως και φτάσουμε στο τέρμα του το αποτέλεσμα θα μας αποζημιώσει. Είναι μία διαδρομή που δεν μπορούμε να αφήσουμε στην μέση. Αφορά τη ζωή μας, αυτή των παιδιών μας και των ανθρώπων που αγαπάμε!