ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΝΕΑ
Αρ. Τεύχους 2, 4 Μαρτίου 2013 - Κόστος συμμετοχής: 20 λεπτά
20/02 Γενική απεργία κατά της κυβέρνησης, Τρόικα και μνημονίων
Μαζική ήταν η απάντηση στο κάλεσμα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για 24ωρη γενική απεργία ενάντια στην καταστροφή των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων από την Τρόικα και τα μνημόνια και ενάντια στις σχεδιασμένες απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Ένα κάλεσμα ενάντια στην πολιτική αυτής της κυβέρνησης, η οποία το προηγούμενο διάστημα με βία και επιστράτευση σταμάτησε τις απεργίες των εργαζομένων στο Μετρό, των οδηγών λεωφορείων και των ναυτεργατών. Μια ημέρα πριν, στις 19 Φεβρουαρίου, επισκέφθηκε ο Ολάντ την Αθήνα. Ο «σοσιαλιστής» Πρόεδρος, που πριν λίγο καιρό παρουσίασε στους Γάλλους εργαζομένους το Μνημόνιο 1, α λα Παπανδρέου. Την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία (η παραίτηση της κυβέρνησης στην Βουλγαρία έγινε γνωστή στις 20 Φεβρουαρίου) είναι στους δρόμους.
20/02 – ένα ΟΧΙ από όλους τους λαούς, από την Αθήνα έως τη Μαδρίτη κατά των δολοφονικών επιταγών της Τρόικα
Θέλουμε να μεταφέρουμε τη συζήτηση για την απεργία που πραγματοποιήθηκε σε ένα Εργατικό Κέντρο μίας μικρής πόλης, καθώς πιστεύουμε ότι αυτή η συζήτηση ενδιαφέρει όλους τους εργαζόμενους που αναζητούν έναν δρόμο ενότητας στον αγώνα κατά της δικτατορίας της Τρόικα.
Απεργιακή συγκέντρωση σε ένα Εργατικό Κέντρο
80-100 συμμετέχοντες προσήλθαν το πρωί. Ένας αριθμός που προκάλεσε έκπληξη σε μερικά μέλη του ΕΚ μιας και υπήρχαν αμφιβολίες εάν η συγκέντρωση στο ΕΚ θα έβρισκε ανταπόκριση. Εάν δηλαδή θα υπήρχε τοπική συμμετοχή σε ένα ακόμα κάλεσμα ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για μία 24ωρη απεργία πανομοιότυπο με τα προηγούμενα 20 καλέσματα τους τελευταίους 24 μήνες.
Εικοσιτετράωρες απεργίες που δεν σταμάτησαν κανένα Μνημόνιο, κανένα „νόμο“, από αυτούς που μας οδήγησαν στην ανεργία και τη φτώχεια. “Θα χάσουμε για άλλη μια φορά το μεροκάματό μας ή υπάρχει μέσα από αυτές τις 24ώρες απεργίες προοπτική για νίκη στους αγώνες των εργαζομένων;" Ήταν ο προβληματισμός που ακούστηκε από τους περισσότερους συναδέλφους, στο μοίρασμα των φυλλαδίων και τις δύο μέρες πριν την απεργία.
Στην απεργιακή συγκέντρωση ένα μέλος του ΕΚ πήρε το λόγο και είπε: “Αυτοί που είναι εδώ αντιμετωπίζουν προβλήματα και θέλουν να αγωνιστούν, ενώ αυτοί που δεν είναι εδώ προφανώς δεν έχουν προβλήματα“. Ένας ομιλητής, εκπρόσωπος του τοπικού Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς , αντιπαρήλθε: „Μοιράσαμε φυλλάδια στο δρόμο και στους χώρους εργασίας και λάβαμε επιφυλακτικές απαντήσεις στο κάλεσμά μας για συμμετοχή στην απεργία. Δεν είναι αυτονόητο ότι μετά από τόσες 24ωρες απεργίες, τίθεται το ερώτημα εάν η συγκεκριμένη θα έχει αποτέλεσμα;" Είπε ακόμα ότι: "Αυτή η απεργία κατά της κυβέρνησης που εκτελεί τις οδηγίες της Τρόικα δεν είναι ασύνδετη με τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες που πραγματοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και στη Γερμανία κατά των «Μνημονίων» και τις επιταγές της Τρόικα σε όλες αυτές τις χώρες”
Άλλοι σύντροφοι τόνισαν ότι αυτή η συζήτηση σε ένα ΕΚ δίνει τη δυνατότητα στους εργαζομένους και των δύο τομέων - δημοσίου και ιδιωτικού - να συζητήσουν μεταξύ τους. Μόνο μαζί μπορούμε να προετοιμάσουμε μία απεργία. Η πρόταση για μελλοντικές συγκεντρώσεις στο ΕΚ με τη συμμετοχή όλων των φορέων βρήκε μεγάλη ανταπόκριση μεταξύ των συγκεντρωμένων.
Αυτή η πρόταση δεν ήρθε από τη διοίκηση του ΕΚ, το οποίο όμως την αποδέχτηκε , αλλά από τους εκεί συγκεντρωμένους. Ένας σύντροφος είπε μετά την συγκέντρωση: «Χτίσαμε μια γέφυρα», ένας άλλος είπε, απευθυνόμενος προς τους προεδρεύοντες του ΕΚ «να δουλέψουμε μαζί σε ότι συμφωνούμε» και εννοούσε τον αγώνα κατά του Μνημονίου και την εφαρμογή του.
Η ηγεσία αυτού του ΕΚ, όπως και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε εθνικό επίπεδο, κάλεσαν σε 20 απεργίες μέσα σε 24 μήνες. Αυτές οι 20 απεργίες δεν σταμάτησαν τις κυβερνήσεις, που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν μέχρι σήμερα τα δολοφονικά προγράμματα της Τρόικα. Στη γειτονική Βουλγαρία η κυβέρνηση έπεσε μετά από μόλις 2 εβδομάδες μαζικών διαδηλώσεων. Μια κυβέρνηση που εφάρμοσε τις προσταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η συμμετοχή σε αυτές τις απεργίες, ενδεικτική παρά την κόπωση και τα σοβαρά ερωτήματα των εργαζομένων για την αποτελεσματικότητα τους, καθώς και η ενεργοποίηση χώρων που ήταν σε «αδράνεια» τόσο καιρό, προβάλλουν την κοινή θέση για ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων με καλύτερο σχεδιασμό και συντονισμό.
Μερικοί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προτείνουν 48ωρες απεργίες αντί των 24ωρων. Είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη πίεση για τη λύση των προβλημάτων μας;
Είναι εφικτό να οργανωθεί μια συζήτηση σε όλα τα επίπεδα των σωματείων και συνδικάτων για την κινητοποίηση και οργάνωση αυτών των απεργιών και την ευθύνη των ηγεσιών;
Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα για έναν ειλικρινή απολογισμό.
ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ
25.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα με ονόματα και διευθύνσεις επιμένει η τρόικα εξωτερικού, ενώ η τρόικα εσωτερικού ακόμα ψελλίζει πως δεν θα προχωρήσει σε αυτες. Τους πιστεύει κανείς;
Το τελευταίο διάστημα έχουν περάσει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου μια σειρά από μέτρα για τον δημόσιο τομέα που καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Κάτω από το ψευδεπίγραφο της μάχης ενάντια στη διαφθορά και τον εξορθολογισμό του δημοσίου τομέα και πατώντας πάνω στην αναποτελεσματικότητα και την δυσαρέσκεια των πολιτών για τις παρεχόμενες υπηρεσίες του κράτους, για τα οποία ευθύνονται οι ίδιοι κυβερνώντες και οι πολιτικές υποβάθμισης που εφάρμοζαν επί χρόνια, ενοχοποιούν και κατασυκοφαντούν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Ο νόμος για την αναγκαστική αργία, ο νέος δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, ο νόμος για την αξιολόγηση είναι η εφαρμογή του μνημονίου III στον δημόσιο τομέα, με μοναδικό στόχο τις απολύσεις, τη διάλυση και στη συνέχεια την ιδιωτικοποίηση τομέων του κοινωνικού κράτους. Η ΑΔΕΔΥ μέχρι τώρα πέρα από την προσφυγή της στα δικαστήρια για την αντισυνταγματικότητα και την καταγγελία των παραπάνω νόμων δεν έχει προχωρήσει σε μια πιο ουσιαστική αντίδραση. Αναζητείται επειγόντως μια συνολική απάντηση για την υπεράσπιση της εργασίας και της τιμής των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και του δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα του κοινωνικού κράτους και των παρεχόμενων υπηρεσιών του.
Γράμμα από τη Βάρνα (Βουλγαρία)
„Eθνικοποίηση ή θάνατος“
Ήταν απίστευτο: χιλιάδες Βούλγαροι, οι οποίοι νόμιζαν έως τώρα ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα κατά της καπιταλιστικής λεηλασίας, κατέβηκαν στους δρόμους. Η έκρηξη άρχισε όταν οι ιδιωτικές ηλεκτρικές εταιρείες έστειλαν τους λογαριασμούς ρεύματος Δεκεμβρίου και τους οποίους οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πληρώσουν καθώς αντιπροσώπευαν το 50% του εισοδήματος ανθρώπων με μικρό εισόδημα (και μερικές φορές πάνω από 50%). Καθημερινά αυξανόταν ο αριθμός των συμμετεχόντων στις διαμαρτυρίες. Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ευθύνεται το πολιτικό σύστημα και άρχισαν να ζητούν την επανεθνικοποίηση των ιδιωτικών ηλεκτρικών
εταιρειών και άλλων ιδιωτικών εταιρειών. Σας στέλνω τις φωτογραφίες της διαδήλωσης 50.000 ανθρώπων τον Φεβρουάριο στη Βάρνα. Με το σύνθημα „Eθνικοποίηση ή θάνατος“ οι διαδηλωτές ζήτησαν την παραίτηση του πρωθυπουργού Μπορίσοφ και είπαν „όχι“ στο αυταρχικό πολίτευμα του κόμματός του GERB.
Στις 19 Φεβρουαρίου, ο λαός κατέβηκε στους δρόμους στην μνήμη του εθνικού ήρωα Vasil Levsky, μαχητής του αγώνα απελευθέρωσης της Βουλγαρίας από τον τουρκικό ζυγό. Η διαδήλωση ήταν ειρηνική στη Σόφια, στη γέφυρα Ορλόφ. Όμως η αστυνομία άρχισε να επιτίθεται στους ανθρώπους που συμμετείχαν και χύθηκε αίμα. Μετά από αυτά τα γεγονότα η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό να σταματήσει τις διαμαρτυρίες. Και συνεχίστηκαν στις 24 Φεβρουαρίου , όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ξανακατέβηκαν στους δρόμους για να θέσουν έναν κρατικό έλεγχο, για να στείλουν τους υπεύθυνους στα δικαστήρια και για να καταστρέψουν τα πολιτικά κόμματα που αναμείχθηκαν στην κατάρρευση της χώρας. Ο αγώνας συνεχίζεται αυτή την εβδομάδα. Κατά την διάρκεια αυτών των γεγονότων, το κόμμα μας, το Κόμμα Εργατών και Αγροτών Βουλγαρίας (BRSP), ανακοίνωσε: «αυτό τον χειμώνα, ο λαός εξέφρασε το θυμό του κατά του βίαιου καπιταλιστικού συστήματος. ΟΙ κάτοικοι της Βάρνα εξέφρασαν την άρνησή τους στους υψηλούς λογαριασμούς ρεύματος που τους ζητούσαν να πληρώσουν οι μεγάλες ιδιωτικές μονοπωλιακές εταιρείες ηλεκτρισμού. Τεράστιες συγκεντρώσεις ανθρώπων ζήτησαν αλλαγή της κατάστασης και εθνικοποίηση αυτών των μονοπωλίων. Η μεγάλη δύναμη αυτού του κινήματος διαμαρτυρίας ήταν η νεολαία. Η νεολαία της Βουλγαρίας επαναστάτησε. Τα πράγματα τώρα δεν θα είναι όπως πριν στη Βουλγαρία. Χαιρετίζουμε τη νεολαία της Βουλγαρίας. Έδειξες στον κόσμο ότι η Βουλγαρία πρόκειται να ξαναζήσει. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα αιτήματα των λαών είναι σωστά. Όμως σε μερικές περιπτώσεις ήταν λάθος. Έχουμε μια εμπειρία 20 χρόνων πάλης κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Γι αυτό το λόγο θεωρούμε καθήκον μας να εκφράσουμε την άποψή μας για τα θεμιτά αιτήματα των διαδηλωτών. Το Κόμμα Εργατών και Αγροτών Βουλγαρίας (BRSP) στηρίζει τα θεμιτά αιτήματα που εκφράσθηκαν από τους διαδηλωτές:
- εθνικοποίηση όλων των μονοπωλίων
- παραπομπή σε δίκη όλων των κομμάτων που ήταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια της περιόδου της „περεστρόικα“ . Δικαίωμα για εκλογή και αποπομπή κάθε εκλεγμένου λειτουργού.
(…) Και πάλι διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, και πάλι, εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο εκφράζουν τα αιτήματά τους, και πάλι το αίμα μας χύνεται στα οδοφράγματα. Γι αυτό είναι απαραίτητο κοντά στην εθνική σημαία να υπάρχει η κόκκινη σημαία των εργατών, χρησιμοποιώντας τη θεωρητική και πρακτική εμπειρία γενιών αγωνιστών πριν από εμάς, οι οποίοι πάλεψαν για αυτό το λόγο.»
Χαιρετίζουμε με αλληλεγγύη τους εργαζομένους της Βουλγαρίας!
Πριν από 15 μέρες δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων από τη Βάρνα έως το Πλόβντιβ και τη Σόφια, βγήκαν στους δρόμους κατά των πολιτικών λιτότητας της κυβέρνησης.
Μεταξύ των αιτημάτων που είχαν, οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ιδιαίτερα για τις συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων ηλεκτρικής ενέργειας (τον Ιανουάριο οι καταναλωτές είδαν τον λογαριασμό ρεύματος να έχει διπλασιαστεί από αυτόν του Δεκεμβρίου)
Μετά από μερικές μέρες διαμαρτυριών, ο πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ αρχικά υποσχέθηκε να μειώσει την τιμή του ρεύματος κατά 8% και να ακυρώσει το συμβόλαιο με την τσέχικη ιδιωτική εταιρεία CEZ. Όμως οι εργαζόμενοι δεν σταμάτησαν τις κινητοποιήσεις τους. Σε κάποιες από τις διαμαρτυρίες τέθηκε και το αίτημα της „ επανεθνικοποίησης“ των εταιρειών ηλεκτρικού ρεύματος.
Στις 20 Φεβρουαρίου, την ίδια ημέρα που εμείς, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα,
απεργούσαμε κατά των Τρόικα–Μνημόνιο-κυβέρνηση, ο Μπόικο Μπορίσοφ ανακοίνωσε ότι παραιτείται.
Ας θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι ο Μπόικο Μπορίσοφ ήταν, πριν το τέλος του σταλινικού καθεστώτος, ο προσωπικός σωματοφύλακας του γενικού γραμματέα του κόμματος της γραφειοκρατίας Τοντόρ Ζίβκοφ, όπως επίσης και επικεφαλής της Εθνοφρουράς του λεγόμενου «σοσιαλιστικού» καθεστώτος.
Όπως τα περισσότερα μέλη της γραφειοκρατίας, στη Βουλγαρία, σε άλλες ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες και στην πρώην Σοβιετική Ένωση, συμμετείχε στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης/λεηλασίας της κρατικής περιουσίας στη Βουλγαρία, καταστρέφοντας τα κοινωνικά κεκτημένα που κέρδισε ο λαός το 1945.
Η Βουλγαρία και η Ρουμανία έγιναν μέλη της ΕΕ το 2007 σύμφωνα με τον κανόνα των πρώην γραφειοκρατών για μετατροπή σε «οικονομία της αγοράς». Πέντε χρόνια μέλος της ΕΕ, 20 χρόνια ιδιωτικοποιήσεων έκαναν τη Βουλγαρία τη φτωχότερη χώρα στην ΕΕ.
Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα και παγκοσμίως προσπαθούν να παρουσιάσουν τα γεγονότα στη Βουλγαρία σαν μια μάχη μεταξύ της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» των ΜΚΟ που πολεμούν για μια «πραγματική δημοκρατία» εναντίον μερικών διεφθαρμένων πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία. Αυτός ο χειρισμός δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι αυτό που συνέβη στις 20 Φεβρουαρίου στη Βουλγαρία είναι το αποτέλεσμα της κινητοποίησης της εργατικής τάξης κατά των συνεπειών 20 χρόνων ιδιωτικοποιήσεων/λεηλασιών και κατά των ίδιων διεθνών καπιταλιστικών θεσμών (ΔΝΤ, ΕΕ) οι οποίοι καταστρέφουν Έλληνες, Ρουμάνους, Ισπανούς, Γάλλους, Γερμανούς εργαζομένους αλλά και όλους τους εργαζομένους στην Ευρώπη. Η αποπομπή του Μπόικο Μπορίσοφ δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα των Βούλγαρων εργαζομένων και αγροτών αλλά ανοίγει το δρόμο για αντίσταση από όλους τους εργαζομένους στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα κατά των κυβερνήσεων της Τρόικα.
Εργατικά Νέα
Επανάσταση και Αντεπανάσταση στη Βόρεια Αφρική
Μετά τη Λιβύη, εξαρθρωμένη από τη στρατιωτική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων, και το Μάλι με τη σειρά του μπήκε σε μια μακριά διαδικασία πολέμου με την μαζική παρουσία γαλλικών στρατευμάτων. Απειλείται ολόκληρη η Βόρεια Αφρική από αυτούς τους πολέμους, ειδικά η Αλγερία, κεντρική χώρα στην περιοχή, αλλά επίσης και η Τυνησία όπου συνεχίζεται η επαναστατική διαδικασία. Οι ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν άλλες λύσεις „τάξης“ εκτός από τον πόλεμο και την εξάρθρωση των χωρών. Αντιθέτως για τους λαούς „τάξη“ σημαίνει κυριαρχία των εθνών, ρήξη των δεσμών υποταγής στις μεγάλες δυνάμεις, επανέλεγχο του φυσικού τους πλούτου, ο οποίος έως τώρα έχει λεηλατηθεί από τις μεγάλες δυνάμεις. Πριν δυο χρόνια, η εργατική τάξη στην Τυνησία φωνάζοντας ψωμί και νερό έδιωξε τον Μπεν Αλι. Μετά από λίγο καιρό, η εργατική τάξη της Αιγύπτου ωθούμενη από τα ίδια κίνητρα έδιωξε τον Μουμπάρακ. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι της Αιγύπτου και της Τυνησίας θέλουν να ζήσουν και να έχουν δουλειά. Όμως αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με τη λεηλασία και την εκμετάλλευση από τις μεγάλες δυνάμεις στις δυο χώρες. Για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι στην Αίγυπτο και Τυνησία θα έπρεπε να παραμείνουν μια εργατική δύναμη „σκλάβων“. Φυσικά όμως αντιμέτωποι με την επαναστατική διαδικασία εγκατέλειψαν τις δικτατορικές κυβερνήσεις τις οποίες υποστήριζαν έως τότε. Υποστήριξαν τον σχηματισμό κυβερνήσεων δήθεν „δημοκρατικής μετάβασης „που αποτελούνται από υπαλλήλους των παλαιών καθεστώτων. Η συνέχιση της επαναστατικής διαδικασίας έριξε αυτές τις κυβερνήσεις. Οπότε οι μεγάλες δυνάμεις στράφηκαν προς τους πρώην εχθρούς, Ennahda στην Τυνησία, την μουσουλμανική αδελφότητα στην Αίγυπτο, για να σχηματίσουν κυβερνήσεις οι οποίες ανακοίνωσαν ότι θα συνεχίσουν την πολιτική των προκατόχων τους. Στην Αίγυπτο, αναγνώριση των συμφωνιών του Καμπ Ντειβιντ με το Ισραήλ και των συμφωνιών με το ΔΝΤ, στη Τυνησία με τη διατήρηση σύνδεσης με την ΕΕ. Ακριβώς αυτές οι συμφωνίες υποταγής εμποδίζουν την κάλυψη αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας. Γι αυτόν τον λόγο, στην Τυνησία όπως και στην Αίγυπτο, τα κόμματα – αριστερά ή δεξιά, κοσμικά ή ισλαμικά - που υποβάλλονται σε αυτές τις συμφωνίες μπλοκάρουν την ίδρυση Συντακτικής Συνέλευσης. Διότι, για να είναι συντακτική μια εκλεγμένη συνέλευση, πρέπει να τερματίσει τις σχέσεις υποτέλειας με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία. Η βάση της κρίσης, της βίας και των πόλεμων στην περιοχή, είναι ότι ο ιμπεριαλισμός αρνείται το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την εθνική κυριαρχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι το άνοιγμα μιας νέας φάσης.
ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
…..πρέπει να υπάρχει ναι μεν αλληλεγγύη αλλά κυρίως συντονισμός ώστε να υπάρχει απεργία ΠΑΝΤΟΥ και από ΟΛΟΥΣ. Για εμένα πρέπει να συμβάλουν όλα τα συνδικάτα ώστε να κερδίσουμε τουλάχιστον μια μάχη για να ανατραπεί η κατάσταση έστω και για τις εντυπώσεις. Η οργή και η αγανάκτηση είναι μεγάλη και χρειάζεται τον κατάλληλο συντονισμό για να βρει διέξοδο. Και πρέπει μιας και η τρικομματική παίζει το "διαίρει και βασίλευε" στρέφοντας την μια τάξη απέναντι στην άλλη, με τον σωστό συντονισμό θα δοθεί και το σωστό μήνυμα….
…Όλοι έξω... και όλοι στον αγώνα!!!!!!!! Χτυπάνε την ΠΝΟ όλοι μαζί τους.... όχι όμως σαν ευκαιρία να μην πάμε στην δουλειά αλλά εκεί που δίνουν τον αγώνα τους (στο λιμάνι) χτυπάνε το ΜΕΤΡΟ όλοι μαζί τους...στο αμαξοστάσιο.......κοκ. Άμα λ.χ. στο αμαξοστάσιο είχαν μαζευτεί 10.000 και όχι 1000 θα σου έλεγα εγώ για το μήνυμα που θα πέρναγε....
Είναι πολύ καλή πρωτοβουλία. Χαίρομαι που υπάρχει δράση σε όλα τα επίπεδα. Εύχομαι να πάει καλά και να συνεχίσετε να δημοσιεύετε. Πιστεύω ότι σιγά σιγά θα πάρουν κι άλλοι την πρωτοβουλία να μιλήσουν και να ενώσουν τη φωνή τους μαζί σας
mail: ergatikanea@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου